Archief van
Categorie: Maar wat is het?

Cloud bread, platte en luchtige, ja wat eigenlijk

Cloud bread, platte en luchtige, ja wat eigenlijk

Reacties 4 reacties

We hebben het er eerder over gehad. De met enige regelmaat terugkerende hamsterwoede van de mens. En hop, geen tarwemeel en -bloem meer in de winkel.

Een vriendin in Engeland wees ons tijdens de Corona lockdown op cloud bread. Hoe je brood kan maken zonder dat je tarwemeel of -bloem nodig hebt. Niet veel later volgde een foto via WhatsApp. Ze zijn luchtig, variërend van plat tot een soort van rommelig uitziende beschuitbol. Daar deed het me op die foto aan denken. Even opgezocht wat het was, want cloud egg, dat kennen we, maar cloud bread?

Populair geworden bij veel mensen in korte tijd, via TikTok blijkbaar vanaf juli 2020. Zou dat te maken hebben met dat het een gerechtje is dat low carb, keto, low fat, gluten-vrij en graan-vrij genoemd wordt? Een ouderwetse hype? Wel veel proteïnen, maar geen vezel te bekennen.

Luchtige beschuitbollen zonder bloem! Ook zonder gist. In Engeland gemaakt met cream of tartar. Daardoor ook zure yoghurt als ingrediënt. Cream of tartar hebben we niet in huis, wel baking soda en bakpoeder.

Over het rijsmiddel hebben we het eerder gehad, bij de drop scones van Queen Elizabeth. Cream of tartar, dat kun je in dezelfde hoeveelheid vervangen door bijvoorbeeld citroensap, karnemelk of witte azijn. Hier de kracht van baking soda gebruikt, en daarom cream of tartar vervangen door evenveel witte azijn. Citroensap en karnemelk, hoe weinig ook, voegen namelijk elk nog een extra smaak toe.

Gebakken ei dat weer koud is geworden. Misschien als je low carb, keto, low fat, gluten-vrij en/of graan-vrij eet, dat je er dan een smaak voor ontwikkelt. Wij vonden een blote en koude cloud bread te weinig smaak van zichzelf te hebben. Dat vroeg om een vulling. En die kwam er.

…

Lees Meer Lees Meer

Mizu shingen mochi: Japanse water-cake

Mizu shingen mochi: Japanse water-cake

Reacties 0 reacties

Digitaal opruimen. Jarenlang foto’s maken en op je laptop zetten en er dan niets mee doen. En zo kwam ik oude foto’s tegen van het experiment om zelf Japanse water-cake te maken: mizu shingen mochi. Mizu is Japans voor water and shingen mochi is een zoete rijst cake, van de Japanse firma Kinseiken. En daar, rond 2014, is die water-cake bedacht. Geniaal.

Ik weet nog goed waarom ik het wilde maken. In Japan wordt het geserveerd met kuromitsu, een donkere suikersiroop, en kinado, geroosterde sojameel. Maar daar ging het niet om. Water-cake wordt meteen vloeibaar in je mond, heel apart en een toch wel sensationeel mondgevoel. De 3 doelen waren om de water-cake doorzichtig te maken, om het mondgevoel te ervaren en om het na maximaal 30 minuten vanzelf uiteen te zien vallen, alledrie net als het Japanse origineel. En het werd een experiment. Want nu kan je gewoon recepten van de water-cake vinden, toen nog niet.

Maar wat is het? Mizu shingen mochi bestaat uit 2 ingrediënten: het mild zoete water van de berg Kaikoma, 1 van de 100 zogeheten beroemde bergen van Japan, en agar, een bindmiddel gemaakt van roodwieren. Dat Japanse water had ik niet. Om te bewijzen dat er met Nederlands kraanwater niets mis is, dat kraanwater gebruikt in mijn experimenten. Agar was ook niet in huis, wel gelatine. Daar dus mee begonnen vanuit de gedachte dat gelatine en agar beiden bindmiddelen zijn, ondanks dat gelatine en ik geen vrienden zijn. En weer bleek die gelatine een slechte keuze, zie daarvoor onder.

Na het mislukte experiment met gelatine, me tot de medeblogger gewend voor het lenen van agar. Hij weet een beetje veel meer van de Oosterse keuken, niet waar. Ik kreeg een zak strings te leen. Nou ja, lenen. Op is op na de experimenten. Agar werkte wel veel beter.

Mijn succesvolste experiment tot de agar op was. Klein beetje beschadigd boven op de bol bij het uit de kom halen. Maar voor de rest, best al goed doorzichtig en een hap werd in de mond meteen vloeibaar. De water-cake viel uit elkaar na 25 minuten. Doelen gehaald. Als je er dagelijks meerdere maakt met water van een berg kan het nog veel beter. Zoals de chefs in Japan aantonen. Die water-cakes zijn helemaal doorzichtig, zonder luchtbellen. Kudo’s.

…

Lees Meer Lees Meer

Een student kiest orzo met surimi en snijbonen

Een student kiest orzo met surimi en snijbonen

Reacties 0 reacties

Surimi is een aparte keuze, we eten altijd herkenbare vis. Surimi is nog nooit in onze keuken geweest. En juist daarom gekocht, werd mij verteld.

Echte surimi is vis klaargemaakt volgens een eeuwenoude Japanse methode. De populaire in plastic verpakte surimi van de supermarkten is van recentere datum. Die is in Japan uitgevonden in 1975. Vaak beschimpt omdat het ook wel bekend staat als nep krab. Maar surimi bevat hooguit 10% krabbenvlees en nog vaker alleen maar krabaroma. Het smaakt ook helemaal niet naar krab. Wil je krab proeven moet je krab kopen. Surimi koop je om de surimi smaak, visachtig en zoetig. Heel anders dan bijvoorbeeld de vers gemaakte surimi in een Japans restaurant.

De supermarkt surimi wordt vaak gemaakt van soorten witvis die zelf niet uitblinken in smaak. Alle niet witte delen van een witvis worden verwijderd en het witte vlees wordt vervolgens fijn gemaakt – surimi betekent fijngehakt vlees. Met vermalen is op zich niets mis mee: gehakt is vermalen vlees. Maar het visvlees wordt vervolgens nog een paar keer gewassen tot alle smaak er echt uit is verdwenen. Daarna wordt het met zetmeel, krab(aroma) en andere toevoegingen in staafjes geperst die door moeten gaan voor imitatie krabpoten. Vervolgens worden de staafjes een paar minuten gekookt en ziedaar, surimi, verkocht als visproduct met krabsmaak.

Orzo, ook wel verkocht onder de namen risoni of riso, is pasta in de vorm van een rijstkorrel. Traditioneel bedoeld voor in de soep, maar daar heeft een student natuurlijk geen boodschap aan. Na het koken wordt het dit keer nagebakken in een koekenpan. Uiteraard met een voorgesneden groente, snijbonen dit keer.

…

Lees Meer Lees Meer

Nummer 22: de dubbele balkenbrij burger

Nummer 22: de dubbele balkenbrij burger

Reacties 0 reacties

Onze oven is kapot. Zomaar, ineens. We hebben nog geprobeerd de oven te herstellen op dezelfde manier waarop je een Windows computer herstelt. Raam van de oven dicht. Stekker eruit. Even bij laten komen en dan opnieuw opstarten. Maar het heeft niet geholpen. En de monteur komt pas over acht werkdagen.

We maken nogal veel gebruik van onze oven. Dat moet de komende periode dus anders. Nadenkend over niet-oven gerechten kwam mijn wederhelft al heel snel met een lijstje van 21 lekkere maaltijden die we al dan niet met enige regelmaat maken. Dat was meer dan we vooraf hadden gedacht. Mijn bijdrage is nummer 22: de dubbele balkenbrij burger. Of is het balkenbrijburger?

Balkenbrij. Velen kennen het niet. Het woord balkenbrij komt waarschijnlijk van het Middelnederlandse woord gebachlte (of gebulchte), vleesresten die over blijven na het slachten. Daarom werd balkenbrij vooral veel gemaakt en gegeten rond en na de maand november, de traditionele slachtmaand. In vingerdikke plakken in de koekenpan krokant gebakken. Heerlijk.

Ik ken alleen de Sallandse variant van de balkenbrij, die daardoor ook de lekkerste is. Naar verluidt zitten er rozijnen in een Friese variant. In Limburg wordt vaak bloed toegevoegd, dat is weer dichter tegen bloedworst aan. En in Brabant en Salland gaan er spekjes doorheen. Andere variaties van balkenbrij gebruiken orgaanvlees. Maar of dit echt provinciale verschillen zijn? Dr. H. Uittien uit Deventer (in Salland) wist er meer van.

Ik importeer de Sallandse balkenbrij.

…

Lees Meer Lees Meer

Maar wat is het? #dtv

Maar wat is het? #dtv

Reacties 4 reacties

Of beter gezegd: wat zijn het? Gisteren gekocht in mijn favoriete Utregse toko.

Ze hadden helaas geen aubergines, dus dan koop je gewoon wat anders i.p.v. zonder groenten naar huis te gaan (hoewel ik al wel een zakje bloeiende chinese bieslook en peultjes had gepakt). Zo’n bitterkomkommer lijkt me nog steeds niks, gewoon omdat ik bitter niet lekker vind. De luffa’s waren me te smal en laat ik nu eens een weekje geen paksoi eten. Choi sum was wat duur, dus ging ik voor wat anders. In ieder geval een groene radijs, die herkende ik. Maar in de onderste dozen zag ik nog iets liggen.

…

Lees Meer Lees Meer