Archief van
Categorie: Snacks

Pepperoni rolls: pittige broodjes uit Virginia

Pepperoni rolls: pittige broodjes uit Virginia

Reacties 0 reacties

Pepperoni is niets anders dan het Amerikaanse antwoord op Italiaanse salami, waarschijnlijk geïntroduceerd door geëmigreerde Italianen. Pepperoni is een fijne gesneden en mild gerookte worst die wordt gemaakt van varkens- en rundvlees, paprika, chili peper en andere kruiderij. De fel rode kleur valt altijd op in een maaltijd.

Het Italiaanse woord peperoni betekent paprika, als in de klassieke bolle variant. Hoe pepperoni aan zijn extra p is gekomen is onbekend, maar mogelijk is het net zo gegaan als met onze woorden enige en de daarvan afgeleide spreektaal enigste. Het is formeel niet juist, maar het praat inmiddels net even wat makkelijker. Pepperoni dus.

In de VS wordt pepperoni heel veel gebruikt op de pizza. Ook in Nederland is het gebruik van plakjes pepperoni op de pizza helemaal ingeburgerd. De invloed van de VS op onze eetpatronen is weer eens duidelijk aanwezig. In Virginia en buurgebieden wordt pepperoni ook in een broodje gestopt: pepperoni rolls. Niet de dunne plakjes van op de pizza, maar lange staafjes.

Men schat dat na 1860 ruim 9 miljoen Italianen naar andere landen trokken. In Virginia waren mijnen en werden spoorwegen aangelegd en dat trok mensen.

De eerste pepperoni roll zou zijn gemaakt in 1927 door Giuseppe Argiro, een Italiaanse immigrant. Naar verluidt zag hij mijnwerkers brood en pepperoni apart van elkaar mee de mijn in nemen. Hij bedacht het combineren van die 2 etenswaren tot 1 gevuld broodje. De door hem opgerichte bakkerij Country Club Bakery maakt de pepperoni rolls tot op de dag van vandaag en verstuurt ze na bestelling naar alle staten van de VS.

Op deze eenvoudige hap is ook heel West-Virginia trots. Er bestaat zelfs een 224 pagina’s tellend boekwerk over dit broodje: The West Virginia Pepperoni Roll, van Candace Nelson, voor het eerst verschenen in 2017.

Een pepperoni roll bestaat uit een zacht broodje, gemaakt van gegist deeg, en 3 staafjes pepperoni. Tijdens het bakken smelten de vetten uit de pepperoni en die trekken het brood in. Dat is dan een karakteristiek van het broodje.

Niet besteld bij Country Club Bakery maar zelfgemaakt als lunchgerecht: pepperoni rolls. …

Lees Meer Lees Meer

Nachos
Restjes: van chili con carne naar nachos

Restjes: van chili con carne naar nachos

Reacties 3 reacties

Ik loop over het algemeen jaren achter trends aan. Of ik mijd ze als de pest, zoals met de roemruchte kapsalon het geval is.

Destijds werkte ik in Rotterdam en het duurde niet lang voordat het bestaan van deze caloriebom ook mijn kantoor bereikte. Lokale collega’s vertelden er in geuren en kleuren over als ze er weer eentje hadden gegeten. Dat is alweer jaren geleden en de kapsalon heeft zich verspreid over Nederland. Sterker nog … onlangs zag ik op social media zelfs een filmpje van een Indonesiër die in zijn streetfoodbar naast allerlei rijstgerechten ook de kapsalon op het menu had staan …

Andere trends zijn allang geen trends meer als ik eens een keertje begin met ze te eten, zoals nachos. Het was al weids ingeburgerd voordat ik er een keertje aan begon. De eerste keer was in een plattelandshotel in Groningen na een lange warme dag. Alles ging er op dat moment wel in en zeker een snack met kaas. Zonder het bewust gemeden te hebben, was ik aangenaam verrast door de combinatie van harde tortilla, gesmolten kaas, jalapeno pepers en zure room. Ik at het enkele jaren later nog een keer in een American Dive in Berlijn. Het menu was teleurstellend en ik koos voor weinig risico en de nachos. Helaas was niet niet zo’n succes als de eerste keer, vooral omdat het wat saai was met enkel kaas en een paar verstopte jalapenos.

Nu vind ik tortillachips al iets aparts. Ik vind ze lekker, maar vooral met een salsa. Zonder salsa ben ik snel uitgegeten. Voor mij zijn tortillachips dus bij uitstek geschikt om iets mee te doen. In dit geval heeft iemand anders dat al bedacht.

Nadat ik een restje chili con carne over had leek het mij voor een gezellig avondje heel geschikt om nachos mee te maken.

…

Lees Meer Lees Meer

Waffle taco = gevouwen wafel met taco-vulling

Waffle taco = gevouwen wafel met taco-vulling

Reacties 2 reacties

Voluit: waffle taco = dubbelgevouwen wafel met een vulling die normaal in taco’s zit. Hier zwarte bonen, tomaat, ui, knoflook, roerei, kaas en chipotle sauce. Zo, dan is alvast bekend wat erin gaat zitten. En doe je er teveel in dan mag het een loaded waffle taco heten. Vrij standaard, bovengenoemde ingrediënten als keuze in een vulling voor een ontbijt-taco, maar nu zonder een taco als omhullende. De omhullende is een wafel. Dan wordt het apart.

Het is onduidelijk wie de eerste waffle taco maakte. Dat bekende taco restaurant, te beginnen met een ’taco’ en eindigend op ‘bell’, introduceerde in 2014 met veel tromgeroffel een waffle taco als ontbijt: een gebakken wafel met een vulling van roerei, kaas en vlees. Met een siroop in een bakje ernaast geserveerd. Het is een ontbijt niet waar. Ze maakten er ook reclamefilmpjes van, voor op TV.

De ontvangst was niet onverdeeld positief, al waren er zeker ook positieve reacties. Je had de keuze tussen bacon en kleine worstjes als vleesingrediënt in de vulling, en zo te lezen in fora en blogs uit die tijd kregen die ook regelmatig negatieve recensies. Gemixte reacties dus.

In ieder geval was de waffle taco een klein jaartje later al weer van het menu verdwenen. De opvolger was de taco biscuit. De wafel was vervangen door een grote platte biscuit, gemaakt met karnemelk, en een vulling van bijvoorbeeld worstjes, bacon, eieren en kaas. Klinkt hetzelfde op de omhullende na, toch?

Dat zegt op zich nog niet zoveel over wel of geen succes van de waffle taco zelf. Elk fast-food restaurant varieerde in de tijd nogal met de toch beperkte menukaart, op de echte eigen klassiekers na. Maar hier speelt waarschijnlijk nog iets anders. Alles overwegende denk ik dat het niet zozeer de ingrediënten waren die de switch van waffle taco naar taco biscuit veroorzaakten. Tijd en uiterlijk wel!

Het zullen sowieso wafels zonder gist zijn geweest. Beslag met gist maken kost 30 tot 40 minuten. Dat lijkt me teveel voor een fastfoodrestaurant. Een productie afweging klinkt logischer. Die wafels moeten er ook nog eens altijd weer perfect uitzien. Een beetje te weinig van het natte beslag in een ijzer veroorzaakt een wat misvormde wafel, die kan je niet meer serveren in een restaurant. Teveel beslag en het loopt uit het wafelijzer.

Die problemen spelen bij een ronde biscuit helemaal niet. Het steviger beslag voor een biscuit kan je altijd in een ronde vorm duwen. Als de diameter dan 2 millimeter kleiner is dan de standaard diameter valt dat niemand op. Er is ook geen verlies aan beslag.

En er zijn geen ijzers die schoon gemaakt moeten worden. Biscuits kan je op een vlakke plaat maken die veel makkelijk schoon te maken is dan een wafelijzer. Met biscuits haal je makkelijker een hoge omzet zonder de arbeidsintensieve maak- en schoonmaakacties die horen bij wafels.

Wat het fastfoodrestaurant wel deed, omswitchen van wafel naar biscuit, doen we hier niet. De combi van tomaat, ui en knoflook afgekeken van de basis van een pico de gallo salsa. Die pico de gallo wordt normaal gesproken op kamertemperatuur bij taco’s genoten, maar hier wordt de combinatie warm in de gevouwen wafel geserveerd.

Waffle taco it is, met een vulling bestaande uit zwarte bonen, tomaat, ui, knoflook, roerei, kaas en chipotle sauce.

…

Lees Meer Lees Meer

Saté uit de oven
Kipsaté uit de oven

Kipsaté uit de oven

Reacties 2 reacties

Een goeie saté is niks mis mee. Saté, dus kleine stukjes vlees op een (bamboe)stokje, is alleen het vlees, niet de saus. Maar als je geen barbecue hebt (zoals ik), op een flat woont of als het hartje winter is en het vriest dat het kraakt, dan heb je doorgaans een probleem. Saté op de barbecue maken is overigens erg leuk en smakelijk. Ik vertelde dat al eens eerder. Net zoals dat het zonde is om pindasaus over je saté te doen. Vooral als je je best hebt gedaan om deze lekker te marineren (zelf doen uiteraard, niet van de slager…). Gebruik dan eventueel een andere saus die meer passend is, zoals bijvoorbeeld een ketjapsaus. Of, gewoon helemaal geen saus! Ja, dat kan gewoon!

Nog een keertje voor de nieuwelingen: satésaus heet pas zo als het bij saté gegeten wordt. Satésaus kan elke saus zijn die gegeten wordt bij saté, maar hier in Nederland wordt daar toch al snel pindasaus mee bedoeld. Nu vind ik (zelfgemaakte) pindasaus erg lekker, maar dus niet over mijn saté.

Standvastige barbecuers zullen waarschijnlijk anders betogen, maar saté kun je ook prima bereiden in de oven. Het smaakt wellicht iets anders dan saté dat boven houtskool is geroosterd, maar het is nog steeds erg lekker. Ik maak saté uit de oven eigenlijk altijd met kip, maar varkensvlees zou natuurlijk ook kunnen. Ik denk dat het ook prima kan met varkenshaas of kophaas. Misschien dan iets korter in de oven, om te voorkomen dat het uitdroogt. Maar dat is een kwestie van proberen…

…

Lees Meer Lees Meer

Pin wheels met tonijn
Party snacks: pin wheels met tonijn

Party snacks: pin wheels met tonijn

Reacties 3 reacties

Ik mag graag voor het eten zorgen. Voor kleine en grote gezelschappen. Dat laatste is ook handig, want dan hoef ik niet al teveel sociaal verdrag te vertonen. Ik ben dan drukdrukdruk met het eten en doorgaans blijven de meeste mensen dan weg uit de keuken. Of dat door mij komt, of dat ze bang zijn dat ze moeten helpen, laat ik in het midden, maar iedereen schuift voor de maaltijd altijd maar al te graag aan tafel. En rolt na afloop naar de bank.

Volgens mij begon het al vroeg. Ik mocht vroeger graag pepernoten bakken, ook bij de buren. En in de zomer mocht ik af en toe huzarensalade maken. Het leukste waren de verjaardagen, want dan liet onze moeder mij vaak de hapjes maken. Zoals dat vroeger ging: blokjes kaas met een stukje augurk of een zilveruitjes, augurk en asperges uit blik in ham. En schijfjes komkommer. 

Feestjes doe ik intussen maar beperkt, maar etentjes des te meer. Toch zijn er genoeg gelegenheden om hapjes te verzorgen en graag doe ik dan iets wat ik nog niet eerder heb gedaan. Het internet is over het algemeen een dankbare bron voor inspiratie, maar ik mag ook graag de boekenkast met kookboeken induiken. Toch veel leuker dan al die foodblogs die vergeven zijn van advertenties. In de kast allerlei soorten boeken, met onder andere drie planken Aziatisch, maar ook wat meer obscure boeken. Wie ooit op het Boekenfestijn is geweest, weet wat ik bedoel. In een van die boeken vond ik onderstaand recept. In eerste instantie vond ik de combinatie van ingrediënten wat vreemd (vis mét kaas), maar de foto haalde me over. En de rest van de eters ook!

…

Lees Meer Lees Meer

Chips gemaakt van alleen maar Harzer käse

Chips gemaakt van alleen maar Harzer käse

Reacties 0 reacties

Wij zijn liefhebber van snacks – wie niet? – dus dat moet met beleid. Zo zijn chips en borrelnootjes alleen toegestaan, uit eigen keuze, op de wekelijkse filmavond. Mobieltjes uit, gordijnen dicht, lichten uit en film kijken, met snacks.

Van de koude snacks zijn onze favorieten gewone naturel chips en gewone paprikachips, smaken uit onze jeugd, sweet chilli pepper, wat nieuwer, en sea salt & cider vinegar, een smaak uit onze Engelse tijd. Daarnaast mini-frites naturel en die speciale borrelnoten poesta. Die laatste zijn verslavend lekker, daar kom ik nog een keer op terug.

Bovenstaande opsomming bevat allemaal vrij milde smaken. Scherpe dingen eten we al in de avondmaaltijden. Dat is inderdaad nog een keuze, qua smaak van de snacks, naast de frequentie.

We kregen recent bij een uit-eten-avondje kaaschips bij een maaltijd geserveerd. Een snack op het bord als onderdeel van een warme maaltijd. Van Emmentaler kaas. Zag er net zo uit als onze kaascracker van Gruyère, alleen iets kleiner. Zo’n cracker maken gaat goed doordat die kazen vet bevatten.

We hadden toen net wat porties Harzer käse meegenomen uit Duitsland, met en zonder karwijzaden. Dus chips van Harzer käse proberen te maken was wel een logische gedachte, vonden wij. Ook al is die kaas extreem vetarm.

De volgende dag even gekeken op het internet of iemand dat al had gedaan, chips gemaakt van Harzer Käse, en het stikte werkelijk van de recepten. Wel veel verschillende oventemperaturen en de kaas kan er verkruimeld, in dunne plakjes of in dikkere brokjes in. Alles komt voor. Dat roept om een eigen experiment. Of eigenlijk 2.

Bij bijna al die recepten stonden termen als weinig calorieën, en/of eiwitrijk, zeer laag vetgehalte en passend in een koolhydraatarm dieet. Hoe dat komt, daarvoor moeten we terug naar de basis. Wat is Harzer käse eigenlijk?

…

Lees Meer Lees Meer

Pigs in a blanket
Party snacks: varken in een dekentje – de kindersnack voor volwassenen

Party snacks: varken in een dekentje – de kindersnack voor volwassenen

Reacties 2 reacties

Voor een Risk-afspraak maakte ik enige tijd geleden de hapjes.  Net zoals mijn maaltijden zijn die doorgaans gekruid en soms aan de pittige kant. De dankbare Riskgenoten weten dat en verheugen zich er ook op.

De uitdaging zat dit keer in een paar kleuters die in de middag ook langs zouden komen. Terwijl wij in de opmaat naar een lange zit de vorige Risk-avond nog eens doornamen – en elkaar al dan niet valselijk beschuldigden van potgedrag en gebrek aan aanvalsdrang – speelde het jonge grut met houten treintjes.

Bij zoveel gezelligheid horen kleine hapjes. Voor de kleinsten onder ons leek mij pigs in a blanket wel een goed idee. Knakworstjes doen het vrijwel altijd goed bij kinderen en bladerdeeg ook. Bovendien eenvoudig te maken.

In Engeland bestaat pigs in a blanket uit een dun varkensworstje gewikkeld in ontbijtspek/bacon. In de VS is pigs in a blanket echter een hotdog of knakworst gewikkeld in deeg, meestal croissantdeeg.

Een worstje verpakt in deeg is ook in andere landen een bekend fenomeen. In Duitsland heet het Würstchen im Schlafrock (‘worstje in een pyjama’) en is het worstje gewikkeld in bladerdeeg. Soms met kaas en ontbijtspek. En heel soms wordt het worstje in een pannenkoek gerold. Dat laatste lijkt mij dan overigens geen luchtig hapje meer.

In Israël is Moshe Ba’Teiva (‘Mozes in de mand’) een kindergerecht dat bestaat uit een koosjere hotdog gerold in een vel bladerdeeg.

Oftewel een worstje eenvoudig opgerold in deeg of anderszins doet men in veel landen (en met soms prachtige benamingen). Veel eenvoudiger wordt het ook niet.

Het is vooral ook een leuke snack voor kinderen en bovendien ook leuk om samen met kinderen te maken. En met snel resultaat!

…

Lees Meer Lees Meer

Vaderdag cadeau: spaghetti wafel recept

Vaderdag cadeau: spaghetti wafel recept

Reacties 1 reactie

Of zoals ik het kreeg aangereikt vorig jaar op de 3e zondag in juni: gewafelde spaghetti. Het smaakt super.

Ze vonden en vinden namelijk dat we te weinig wafels eten. Zelf maken schijnt er niet in te zitten. Wat doe je dan? Een inmiddels traditioneel Vaderdag cadeau geven: een recept! Dan moeten er wel wafels worden gemaakt.

Al vertaald en aangepast qua ingrediënten dit keer, dus de bron moet ik schuldig blijven. Alleen de behandeling van de vloeistof, via een maatbeker, is een eigen toevoeging. Door ervaring wijzer geworden.

Spaghetti wafel. Het klinkt niet, maar het is superlekker gebleken. Spaghetti met ei en kaas, maar dan anders. Inmiddels maken we het regelmatig als lunchgerechtje, als we al weten dat we ’s avonds een lichte maaltijd gaan eten.

…

Lees Meer Lees Meer

Masala pasteitje
Restjes: Kip masala pasteitje

Restjes: Kip masala pasteitje

Reacties 1 reactie

Restjes worden hier nooit weggegooid, met de nadruk op nooit. Alles gaat op of wordt bewaard. Dat is geen misplaatste zuinigheid, maar restjes zijn de volgende dag vaak nog lekkerder. Dat gaat bijvoorbeeld op voor stoofvlees, maar ook voor curry’s, bami, soep enzovoort. Wij spreken hier dan ook zelden van restjes, we maken gewoon extra voor de volgende dag. Overigens heb ik daarin wel mijn lessen geleerd. Dat extra eten zet ik niet meer op tafel, ook niet als er gasten zijn. Met name gasten hebben de neiging om maar door te blijven eten. Je kunt dat beschouwen als compliment, maar als je Indische of Chinese stoofvlees voor morgen ziet verdwijnen in al die hongerige monden, dan is dat toch een beetje jammer. Extra eten houden we dus apart. En wees gerust, gasten kom hier zelden tekort.

Ik schreef er al eens eerder over, kip masala. Vooral populair met roti en met kousenband. Aanrader voor iedereen die wel eens wat anders wil dan gewone aardappelen, groente en een stukje vlees. Maar het kan nog feestelijker!

Of het nu om restjes van gisteren gaat of je speciaal kip masala maakt voor de gelegenheid, het maken van deze ovenversie is niet heel moeilijk.

Je kunt het maken met zowel filodeeg als bladerdeeg. Ik deed beiden. Filodeeg haal ik doorgaans bij de Turkse groenteboer. Het zijn grote vellen en het is gewoon in de koelkast te bewaren. Geen gedoe met ontdooien van het fragiele deeg. Bladerdeeg heb ik wel uit de vriezer, maar ontdooien daarvoor is natuurlijk geen probleem.

…

Lees Meer Lees Meer

Berenklauw
Uit de oven: Berenklauw met pindasaus

Uit de oven: Berenklauw met pindasaus

Reacties 2 reacties

Iedereen heeft wel een favoriete snack die  graag wordt gegeten bij een patatje uit de patatzaak. Voor de een is dat een frikandel, voor een ander een kroket of kaassouffle. Of gewoon een broodje hamburger. Uiteraard zijn er tegenwoordig nog 20 andere mogelijkheden, zoals een mexicano of een shoarmarol of wat nog niet meer. Eerlijk gezegd heb ik ze nooit gegeten die nieuwerwetse snacks. Ik ben al die jaren redelijk trouw gebleven aan de kroket, of soms een frikandel speciaal. Voor de goede verstaander, ik ben geen frequent snackbarbezoeker. Verre van dat zelfs. Maar hoe minder je gaat, hoe lekkerder het er is. En mensen die zeggen dat ze nooit een patatje eten geloof ik niet 🙂

Van vroeger kan ik mij al die keuzemogelijkheden eigenlijk niet herinneren, doorgaans was de vitrine van de gemiddelde cafetaria ook wat kleiner dan de huidige toonbanken. Er stonden naast de gebruikelijke snacks slechts schaaltjes met slaatjes en een grote pot met gekookte eieren, dat weet ik nog. Met hooguit een goulashkroket naast de gewone kroket. En ik denk ook haast wel gewone gehaktballen.

We aten eerlijk gezegd ook weinig patat van de patatzaak, hooguit als we een dagje uit waren geweest. Onze moeder frituurde zelf af en toe en dan alleen patat. En alleen op een zaterdag in het voorjaar of de zomer, want de frituur stond buiten. Als ik al in de cafetaria kwam, dan was het om een ijsje te kopen.

Snacks aten we dus vroeger eigenijk niet, die luxe kwam pas in de studententijd. Ik woonde praktisch naast een cafetaria, waarvan de eigenaar elke dag ’s ochtends vroeg zijn patat vers sneed. Daar at ik ook voor het eerst een berenklauw. Met pindasaus uiteraard. Ik had die gehaktbal in schijven vroeger wel zien liggen in de vitrine, maar ik had geen idee. Dat veranderde dus toen ik voor mezelf moest gaan zorgen en de liefde voor pindasaus ontstond.

Maar wat voor mij een berenklauw is, heet voor veel anderen een berehap. In Limburg schijnt het een ‘spoetnik’ te heten en wordt het – heus – met currysaus gegeten.  Ik vind dat maar raar. Niet in de laatste plaats omdat voor mij een ‘spoetnik’ een mix is van cola (of sinas) met koffiemelk en suiker(!). De frisdrank giet je in een smalle, hoge beker op de suiker en de koffiemelk en het schuimt zo sterk en stevig dat je het schuim vervolgens met een lepel opeet. Jeugdsentiment, het bestaat.

Het succes van een berenklauw met pindasaus is volgens mij de zachte gebakken zoetige ui in combinatie met de hartige saus. Naast een goeie gehaktbal uiteraard. De berenklauw onderscheidt zich overigens van de berenlul, door moeders een gehaktstaaf genoemd, doordat de gehaktbal met plakken ui wordt bereid. De afwisseling van gehaktschijf en ui zorgt voor de typerende naamgeving. Zowel de berenklauw als de berenlul wordt standaard met pindasaus gegeten.

Ik beschouw mijzelf niet als onhandig in de keuken, maar een fatsoenlijke, stevige gehaktbal gaat niet vanzelf. Die kleintjes gaan nog net, al noem ik dat ook geen gelukkige huwelijk, maar grote gehaktballen maken… ach en wee. Ik eet dus eigenlijk nooit meer gehaktballen, behalve als onze moeder ze maakt.

Toch wilde ik iemand verrassen met een ‘ordinaire’ berenklauw en dan niet uit de frituur. Wat te doen? Valsspelen! Ik ben niet de eerste blogger die dat doet. Het is ook niet een volwaardig recept te noemen, maar drukt dat de pret? Dacht het niet! Elke excuus om pindasaus te eten is bovendien legitiem.

Ik besloot gegaarde gehaktballen te kopen bij de slager. Kant-en-klaar, je hoeft ze alleen maar op te warmen. En geen frituur nodig. Wil je zelf gehaktballen maken, dan kan dat natuurlijk ook. Zorg dan wel dat ze lekker compact zijn. …

Lees Meer Lees Meer