Voor de goede orde, chicken fingers worden normaal gesproken gefrituurd. Zoals Amerikaans fastfood betaamt, zou ik haast zeggen. En ik heb het nog nooit gegeten. Het wordt blijkbaar bij voorkeur gemaakt van het zogeheten ‘kiphaasje’, dat smalle strookje vlees aan de achterkant van de kipfilet. Het meest smakelijk stukje kip zeggen handige supermarkten om schalen vol te verkopen tegen een aanzienlijke meerprijs. Is dat ook zo? Volgens mij zit het vooral in beleving en ik kan mij niet voorstellen dat in Amerika alleen het kiphaasje wordt gebruikt, een kip telt immers maar twee kiphaasjes. Nee, de kunst van malse kipfilet zit ‘m in de bereiding. De Chinezen beheersen dat kunstje als geen ander; kleine stukjes kipfilet worden ingekapseld in eiwit en vervolgens kort gefrituurd of gepocheerd. De sappen blijven in het vlees en daardoor behoudt het haar malsheid. In India wordt vlees vaak gemarineerd in yoghurt, waarvan het zuur het bindweefsel in het vlees afbreekt waardoor het malser wordt. Italianen gebruiken wijn of tomaten om dat effect te bereiken. Zo voegen veel ingrediënten niet alleen smaak toe, maar hebben ze vooral ook een functie.

Terug naar de chicken fingers. Frituren op de juiste temperatuur levert niet per se een vet product op, maar goed frituren is soms lastiger dan je denkt en bovendien is het ook wel een beetje een gedoe met opruimen en schoonmaken. De frituurpan staat hier al jaren in de kast. Als ik frituur, doe ik dat in een laagje in de koekenpan. Soms kan een alternatief minstens zo smakelijk zijn. In een van de vele kookboeken verspreid door het huis, vond ik een recept waarvan met name de foto mij aansprak. De receptuur voor de marinade was zo afwijkend, dat ik mij afvroeg hoe je zoiets bedenkt. Yoghurt en kerrie snap ik nog, maar de combi met teriyakisaus en chilisaus leek mij vreemd. India meets Japan meets Thailand. Wellicht dat er een keukenkastje moest worden opgeruimd? Gefermenteerde sojasaus wordt in veel Aziatische landen als smaakmaker gebruikt, maar bij mijn weten niet in India. Het is misschien zoals chicken fingers zelf, een nieuwerwetse uitvinding. En dan heb ik het nog niet gehad over de kaas…

De chicken finger zou zijn herkomst hebben in de Pizza Galley & Saloon in het Amerikaanse stadje Thomaston, Georgia, waar het in 1976 werd bedacht van de restjes van een kipfilet die op een broodje moest passen. Vaak worden chicken fingers met broodkruim gemaakt, maar ook wel met een beslagje. En in plaats van kipfilet kan ook fijngemalen restvlees worden gebruikt; een soort van langwerpige chicken nugget, nog zo’n naoorlogs Amerikaans bedenksel, al is dat meer een uitvinding. Maar dat is voor een andere keer.

Het experiment is mij niet vreemd, dus ik kocht een flesje teriyakisaus. Je kunt die natuurlijk ook heel makkelijk zelf maken, met slecht vier ingrediënten, maar daarover een andere keer meer. En cornflakes. De eerste keer gebruikte ik magere yoghurt, de tweede keer Griekse yoghurt. Een behoorlijk verschil. Onderstaand recept is daarom aangepast na de tweede keer. Dat krijg je ervan als je een recept na één keer koken online zet…

De marinade

• 600 gr kipfilet
• 100 ml Griekse yoghurt
• 1 el kerrie
• 1 el teriyakisaus
• 2 el chilisaus

In eerste instantie nam ik magere yoghurt, het vlees werd mooi mals, maar bij met name de ovenvariant werd de paneerlaag een stuk droger (zie foto boven). Op zich natuurlijk niet vreemd. Bij de Griekse yoghurt blijft de marinade meer om het vlees zitten, waar de paneerlaag zich aan hecht. Als geheel blijft de chickenfinger daardoor een stuk malser. Verder gebruikte ik smakelijke kerrie die ik uit India had meegenomen. Ik vermoed dat vooral toeristen die kopen, want de meeste mensen zullen hun eigen kruidenmengsel, waaronder kerrie, zelf maken. Voor het paneren gebruikte ik cornflakes met extra vezels en pecorino in plaats van de Parmezaanse kaas uit het recept.

Meng de yoghurt met de kerrie, teriyakisaus en chilisaus.

Snij de kipfilet in smalle reepjes en meng deze door de yoghurt. Laat het vlees minimaal 12 uur marineren.

Dag 2

• 100 gr cornflakes, fijngemaakt
• 3 el sesamzaad
• 50 gr geraspte pecorino

Verhit de oven voor op 200 graden.

Meng de cornflakes, sesamzaad en kaas. Doe het mengsel op een diep bord.

Beboter de bakplaat of gebruik een rooster.

Neem nu een stukje kip, laat het een beetje uitlekken (met Griekse yoghurt gaat dat niet echt) en wentel het door het cornflakesmengsel. Leg het op de bakplaat. Herhaal dit totdat de bakplaat vol is.

Bak de kip een minuut of 20 in de oven.

Serveer als hapje of op een vers broodje.

En toen…

Ik heb nog een ouderwetse gasoven die niet zo heel groot is. Ik had dus meer kip dan bakplaat. Nu had ik kunnen wachten tot de eerste lading klaar was, maar ik besloot het restant in een beetje olie te bakken.

De paneerlaag bleef niet heel erg goed zitten (het verschil tussen ei en yoghurt toont zich hier) en zeker niet wanneer je Griekse yoghurt gebruikt, maar net genoeg om toch nog de smaak van sesamzaad en pecorino te bewaren.

En het verschil? De ovenvariant wint glansrijk, zeker met de Griekse yoghurt. De chickenfinger blijft mals en is vol met smaak. De panvariant mag eigenlijk geen chickenfinger heten, maar is toch een smakelijk stukje kip, zeker op een vers broodje. En hoe vreemd de marinade ook mag zijn, het blijkt dat die voor herhaling vatbaar is. Ik heb tenslotte nog teriyakisaus en cornflakes staan.