Wij zijn liefhebber van snacks – wie niet? – dus dat moet met beleid. Zo zijn chips en borrelnootjes alleen toegestaan, uit eigen keuze, op de wekelijkse filmavond. Mobieltjes uit, gordijnen dicht, lichten uit en film kijken, met snacks.

Van de koude snacks zijn onze favorieten gewone naturel chips en gewone paprikachips, smaken uit onze jeugd, sweet chilli pepper, wat nieuwer, en sea salt & cider vinegar, een smaak uit onze Engelse tijd. Daarnaast mini-frites naturel en die speciale borrelnoten poesta. Die laatste zijn verslavend lekker, daar kom ik nog een keer op terug.

Bovenstaande opsomming bevat allemaal vrij milde smaken. Scherpe dingen eten we al in de avondmaaltijden. Dat is inderdaad nog een keuze, qua smaak van de snacks, naast de frequentie.

We kregen recent bij een uit-eten-avondje kaaschips bij een maaltijd geserveerd. Een snack op het bord als onderdeel van een warme maaltijd. Van Emmentaler kaas. Zag er net zo uit als onze kaascracker van Gruyère, alleen iets kleiner. Zo’n cracker maken gaat goed doordat die kazen vet bevatten.

We hadden toen net wat porties Harzer käse meegenomen uit Duitsland, met en zonder karwijzaden. Dus chips van Harzer käse proberen te maken was wel een logische gedachte, vonden wij. Ook al is die kaas extreem vetarm.

De volgende dag even gekeken op het internet of iemand dat al had gedaan, chips gemaakt van Harzer Käse, en het stikte werkelijk van de recepten. Wel veel verschillende oventemperaturen en de kaas kan er verkruimeld, in dunne plakjes of in dikkere brokjes in. Alles komt voor. Dat roept om een eigen experiment. Of eigenlijk 2.

Bij bijna al die recepten stonden termen als weinig calorieën, en/of eiwitrijk, zeer laag vetgehalte en passend in een koolhydraatarm dieet. Hoe dat komt, daarvoor moeten we terug naar de basis. Wat is Harzer käse eigenlijk?

Harzer käze wordt gemaakt van een soort magere kwark, die zelf weer wordt gemaakt van koemelk. Via de toegevoegde melkzuurbacteriën worden door fermentatie suikers omgezet in melkzuur. Het vet wordt daarna verwijderd en een magere, zure kwark blijft over.

Die kwark laat je water verliezen door het in een kaasdoek op te hangen. Knijpen helpt ook. Dat water laten verliezen duurt even maar dan heb je brokjes droge, zure kwark. Om die zure smaak kwijt te raken wordt er vervolgens natron bijgedaan. Professioneel natriumchloride (NaCl), natriumbicarbonaat (NaHCO3) en calciumcarbonaat (CaCO3), zo te lezen. Voor de anijssmaak die karwijzaden. En professionele makers voegen dan nog een witschimmel toe, voor de smaak. De thuisrecepten laten die schimmel vaak weg. Regelmatig gaat er ook een stukje rijpe kaas doorheen, om het rijpingsproces te versnellen.

Daarna wordt alles door elkaar gekneed en onder druk in een rechthoek gedrukt. Vervolgens worden er met ronde stekers de typische schijfjes uitgedrukt.

In het begin is de hele kaas daarmee wit. Daarna begint de kaas geel te kleuren, van buiten naar binnen. De jonge kaas heeft een nog witte, kruimelige kern en is een milde kaas. De middelgerijpte kaas heeft nog maar een kleine witte kern en is al aromatischer. De gerijpte kaas is helemaal geel, lichtdoorschijnend. Een echte stinkkaas, die wat viskeus kan worden.

Door de productie methode bevat Harzer käse nauwelijks vet, en vooral veel eiwit. In een schijfje van 50 gram zit typisch slechts 0,15 gram vet, rond de 15 gram eiwit en ongeveer 2 gram zout.

Nog niet opeten (2 keer)

• 1 schijfje Harzer käze van 50 gram
• milde paprikapoeder

Experiment 1: 15 minuten op 200°C

Verwarm de elektrische oven voor op 200°C. Leg bakpapier op een bakplaat.

Snij een schijfje Harzer käze, hier zonder karwijzaden, in 12 stukken. Leg de plakjes op de bakplaat.

Zo ging het de oven in.

En zo kwam het de oven uit.

De stukjes kaas zijn flink opgeblazen en ook aan de wandel gegaan. Sommige stukjes zijn flinterdun, met gaten, anderen zijn iets dikker gebleven.

De middelste stukjes kaas uit de onderste rij hebben elkaar ontmoet. Links zonder en rechts met paprikapoeder.

Experiment 2: 12 minuten op 170°C

Verwarm de elektrische oven voor op 170°C. Leg bakpapier op een bakplaat.

Snij een schijfje Harzer käze, hier met karwijzaden, met een heel scherp mes in plakjes van 1 millimeter dikte. Leg de plakjes op de bakplaat.

Zo gingen deze stukjes de oven in.

En zo kwam het de oven uit.

De stukjes kaas zijn weer opgeblazen. Ze bestaan weer uit een wat dikker geler stuk met daaraan vast een flinterdun lichtgeel stuk.

Conclusies

Ze doen niet onder voor gezouten naturel chips gemaakt van schijfjes aardappel!

Gezouten, omdat de chips zout smaken. Dat zout proef je niet of nauwelijks als je de kaasjes uit het vuistje eet. Dat is totaal anders als je er chips van bakt. Dat kwam als een verrassing.

Experiment 2 leverde de lekkerste smaak op. Maar de sensationele vergroting van de stukjes kaas bij experiment 1 – zie ook de foto helemaal bovenaan – dat heeft wel wat.

De lichtgele stukjes zijn bij beide chips experimenten heel bros. Die redden het op het internet, vast voor de mooiigheid, meestal niet tot de blogfoto. Hier wel, het smaakt ook prima namelijk!

We gaan extra rolletjes Harzer käse kopen de volgende keer. Gereserveerd dan om er chips van te maken. Zeker weten.