Cilantro, het heeft bijna iedereen wel eens in verwarring gebracht die een Amerikaans recept las of een programma op Foodnetwork heeft gezien. (Geweldige tv, niet om te koken, maar vooral om te kijken. Bijvoorbeeld Paula – a stick of butter – Dean of Guy Fieri met het belachelijk leuke Diners, Drive-Ins and Dives, je wilt niet kijken, maar je doet het toch. Helaas, helaas, ik kan de zender niet meer ontvangen.) De Amerikanen kennen cilantro uit de Mexicaanse keuken. En terwijl wij veel groenten kennen die oorspronkelijk afkomstig zijn uit delen van één van de Amerika’s, is cilantro afkomstig uit (grofweg) het Midden-Oosten en Zuidwest-Azië. Cilantro is het Spaanse woord voor koriander en dat maakt meteen duidelijk hoe het in Mexico terecht is gekomen. Overigens schijnen de Amerikanen met coriander de zaadjes te bedoelen, terwijl wij de term koriander gebruiken voor de hele plant, waarvan je overigens alles kan eten. Van blad tot stengel, van zaadjes tot wortels. De zaadjes kennen wij in Nederland doorgaans als ketoembar, een benaming afkomstig uit de Indonesische of beter, de Indische keuken. Dat de smaak van koriander niet iedereen kan bekoren, blijkt ook wel uit de omschrijving in de Encyclopædia Britannica van 1911: “The name is derived from the Gr. κόρις (a bug), and was given on account of its foetid, bug-like smell.”

Er lijken dus kampen te zijn. Je behoort tot de liefhebbers en anders tot de haters. De laatsten verafschuwen de ‘zepige’ smaak, die de liefhebbers meestal niet herkennen, maar dat schijnt door de genen te komen. Hoewel ik vaak en veel koriander gebruik in mijn maaltijden, roept het eigenlijk nooit weerstand op. Een enkeling roept soms tijdens of na het eten dat koriander echt niet lekker is en als ik dan zeg dat er op dat moment koriander gegeten wordt, krijg ik meestal als antwoord: ‘oh, maar je proeft het helemaal niet’. Waarop ik dan zeg: ‘Echt wel, ik ben bang dat je het gewoon lekker vind’. Dus ik weet eigenlijk niet precies hoe dat zit met die haters. Ik ken ze niet, maar ze schijnen te bestaan. Voor de liefhebbers en voor diegenen die overtuigd willen worden een wonderlijk soepje.

In Mexico gebruikt men geen crème fraîche, maar een Mexicaanse variant die iets meer vloeibaar is en een beetje zout. Op het virtuele web zijn er wel recepten te vinden die een alternatief moeten bieden, maar ze verschillen nogal. Crème fraîche is ook prima te gebruiken.

• 2 el olie
• 1 kleine ui, gesnipperd
• 3 tn knoflook, grof gehakt
• 80 gram koriander, grof gehakt (dus zowel blad als steel)
• 250 ml kippenbouillon
• 1 liter water
• 200 ml crème fraîche
• versgemalen zwarte peper
• zout

Verhit de ui en knoflook in de olie totdat ze glazig zijn. Voeg de koriander toe en roerbak het even op niet te hoog vuur totdat de koriander geslonken is.

Voeg 500 ml water toe met wat zwarte peper en laat het een paar minuten zachtjes pruttelen. Maar er vervolgens met een staafmixer een homogeen geheel van en laat het ietwat afkoelen.

Doe de crème fraîche in een kom en laat het op kamertemperatuur komen. Voeg dan beetje bij beetje het mengsel aan de creme fraiche toe, terwijl je het telkens roert zodat alles goed mengt en geen klontjes vormt. Begin met een paar lepels vocht. Als je alles hebt gemengd, voeg je de overige 500 ml water toe. Mocht je klontjes krijgen, doe de soep dan gewoon door een zeef.

Verwarm de kippenbouillon, niet koken, en voeg beetje bij beetje het koriandermengsel toe, continue roerend.

Verwarm de soep op niet te hoog vuur zo’n 15 minuten, waarin de soep iets dikker zal worden. Voeg zout naar smaak toe en serveer.