Fettuccine Alfredo: klassiek en uit de oven
Fettuccine Alfredo is via een omweg zo gaan heten. Alfredo Di Lelio maakte in het begin van de 20e eeuw in zijn restaurant in Rome een variant van de in Italië bekende Fettuccine al burro of Fettuccine al burro e parmigiano: Fettuccine pasta met boter en Parmezaanse kaas.
Die maaltijd eert een lange traditie, want een maaltijd met pastalinten, boter en kaas wordt al beschreven in het 15e eeuwse kookboek Libro de arte coquinaria van Martino da Como, werkzaam als kok in Lombardije en Rome. In zijn recept voor maccaroni romaneschi moet de pasta een vingertip breed zijn, ruime breder dan de huidige fettuccine. Lintpasta met boter en kaas was daarmee al lang geleden een typisch gerecht in de stad Rome.
Het verhaal gaat dat de Mary Pickford en Douglas Fairbanks, sterren van de geluidloze film, Rome bezochten op hun huwelijksreis door Europa en in Alfredo’s restaurant zijn rijke versie van Fettuccine al burro e parmigiano aten. Ze gaven als dank een gouden (!) lepel en vork. Je kunt ze nog zien, met de inscriptie “To Alfredo the King of the noodles” en de naam van de gever: op de een “Mary Pickford July 1927”, en op de andere “Douglas Fairbanks July 1927”. Probleempje. De huwelijksreis was in 1920, niet in 1927. Zou het filmkoppel echt 7 jaar gewacht hebben om de gouden set te geven? In 1927 was naar verluidt de relatie tussen Mary Pickford en Douglas Fairbanks juist wat bekoeld. Er is ook een andere set, ongedateerd, in bezit van het andere originele Alfredo restaurant. Deze hebben de inscripties “To Alfredo Mary Pickford” en “To Alfredo Douglas Fairbanks”. Zijn die wel authentiek of is het een mythe? Wie het weet mag het zeggen.
Maar goed, volgens de mythe kreeg het beroemde paar als dank het recept mee. Ze zouden dan het gerecht populair hebben gemaakt in Amerika: genoeg mensen die willen eten wat filmsterren eten. Het gerecht ging Fettuccine Alfredo heten. Ik denk dat de opening van ‘Alfredo of Rome‘ restaurants in de jaren 70 van de vorige eeuw in New York en later vlakbij Disneyworld waarschijnlijker is als de bron van de huidige populariteit van het gerecht.
Twee keer Fettuccine Alfredo, klassiek en uit de oven.
Het verhaal gaat ook dat Alfredo Di Lelio de maaltijd bedacht om zijn vrouw te laten aansterken. En dat resulteerde in veel meer boter en veel meer kaas dan in een gewone Fettuccine al burro e parmigiano maaltijd. De verhouding tussen pasta : boter : kaas is blijkbaar 2 : 1 : 1, hoewel die verhoudingen wel verschillen bij de diverse klassieke en authentieke recepten die zijn gepubliceerd. Dat er geen room wordt gebruikt scheelt weer, maar het blijft een rijke maaltijd.
KLASSIEKE FETTUCCINE ALFREDO
Nog niet opeten (voor 4 personen)
- ± 400 gram fettuccine all’uovo
- snufje zout
- ± 200 gram ongezouten roomboter
- ± 200 gram fijn geraspte Parmezaanse kaas
- vers gemalen zwarte peper
Verschillende breedtes van pasta zorgen wel degelijk voor een ander mondgevoel. Maar kan je geen fettuccine vinden dan neem je gewoon de iets dunnere tagliatelle.
Aan het werk
Breng een pan water met daarin een snufje zout aan de kook. Kook de fettuccine al dente volgens voorschrift.
Smelt de boter in een grote koekenpan op een zacht vuur. De boter mag niet bruin worden.
Haal met een tang de fettuccine druipend en al uit het water en drapeer deze rechtstreeks in de koekenpan. De fettuccine dus niet afgieten.
Roer de pasta en de boter goed door elkaar.
Voeg de helft van de geraspte kaas toe en laat dit al roerend smelten. Is het geheel te droog naar je smaak voeg dan wat kookvocht toe. Daarna de rest van de kaas toevoegen en laten smelten.
Verdeel de pasta over de borden en maal wat zwarte peper boven de pasta. Direct serveren.
Resultaat
De boter proef je goed. In ons huis werd dat overigens anders omschreven: het is een vette hap, maar wel 1 die lekker is.
Spaghetti met Alfredo saus
Spaghetti met Alfredo saus krijg je als je in gedachten pasta uit de voorraadkast haalt. Pas toen ik foto maakte dacht ik hé, waar is de fettuccine? Nou, in de kast dus. Lekker, spaghetti met Alfredo saus, maar geen Fettuccine Alfredo.
Een herkansing met de correcte pasta keuze bij een uitbreiding van de klassieke Fettuccine Alfredo versie, want die wordt ook veel gebruikt als basis voor een maaltijd. Een lichtere versie krijg je door 55 gram ongezouten roomboter en 65 gram geraspte Parmezaanse kaas te gebruiken.
AANGEPASTE FETTUCCINE ALFREDO UIT DE OVEN
Ook hier weer boter. Alles draait om de boter.
Nog niet opeten (voor 4 personen)
- 400 gram fettuccine pasta
- 55 gram ongezouten roomboter (authentiek is 200 gram)
- 65 gram fijn geraspte Parmezaanse kaas (authentiek is 200 gram)
- vers gemalen zwarte peper
- snufje zout
- 2 kippendijen
- 2 knoflooktenen
- 125 milliliter room op kamertemperatuur
- 250 gram mozzarella
- klontje boter voor het bakken van de kippendijen
Extra nodig zijn een koekenpan met een hoge rand en een ovenschaal.
Aan het werk
Snij de mozzarella in reepjes.
Snij de kippendijen in stukken.
De kippendijen bakken en de pasta garen gaat tegelijkertijd.
Doe een klontje boter in de koekenpan en bak de kippendijen rondom bruin en gaar.
Voeg de uitgeperste knoflook toe en laat die kort meebakken zonder dat deze donker worden. Voeg de room toe en laat deze op laag vuur al roerend warm worden.
Breng een grote pan water met daarin een snufje zout aan de kook. Kook de fettuccine al dente.
Intussen de oven voorverwarmen op de grillstand.
Haal met een tang de fettuccine druipend en al uit het water en drapeer deze rechtstreeks in de koekenpan. Alles goed mengen.
Haal de pan van het vuur en voeg ruim de helft van de Parmezaanse kaas al roerend toe tot het goed verdeeld is.
Beolie een ovenschaal. Hevel de helft van het pastamengsel over in de ovenschaal. Verdeel de mozzarellareepjes over de pasta. Daarna het restant van het pastamengsel in de ovenschotel gieten en daar weer overheen het restant van de Parmezaanse kaas strooien.
Ongeveer 10 minuten onder de grill verwarmen tot de bovenkant licht goudbruin kleurt.
Resultaat
Alfredo Di Lelio wist wat lekker was. Fettuccine Alfredo als basis voor een volle pasta schotel met kippendijen, lekker.
Gaat goed samen met broccoli en kleine tomaatjes, of met spinazie. En natuurlijk met gebakken paddestoelen.
5 gedachten over “Fettuccine Alfredo: klassiek en uit de oven”
Altijd verheugd wanneer ik een nieuwe blog van jullie zie! Vaak geeft het me inspiratie. Deze keer helaas niet, maar daarom niet minder leuk om het hele verhaal te lezen! Groet, Nicolet
HISTORY OF ALFREDO DI LELIO CREATOR IN 1908 OF “FETTUCCINE ALL’ALFREDO” (“FETTUCCINE ALFREDO”), NOW SERVED BY HIS NEPHEW INES DI LELIO, AT THE RESTAURANT “IL VERO ALFREDO” – “ALFREDO DI ROMA” IN ROME, PIAZZA AUGUSTO IMPERATORE 30
With reference to your article I have the pleasure to tell you the history of my grandfather Alfredo Di Lelio, who is the creator of “Fettuccine all’Alfredo” (“Fettuccine Alfredo”) in 1908 in the “trattoria” run by his mother Angelina in Rome, Piazza Rosa (Piazza disappeared in 1910 following the construction of the Galleria Colonna / Sordi). This “trattoria” of Piazza Rosa has become the “birthplace of fettuccine all’Alfredo”.
More specifically, as is well known to many people who love the “fettuccine all’Alfredo”, this famous dish in the world was invented by Alfredo Di Lelio concerned about the lack of appetite of his wife Ines, who was pregnant with my father Armando (born February 26, 1908).
Alfredo di Lelio opened his restaurant “Alfredo” in 1914 in Rome and in 1943, during the war, he sold the restaurant to others outside his family.
In 1950 Alfredo Di Lelio decided to reopen with his son Armando his restaurant in Piazza Augusto Imperatore n.30 “Il Vero Alfredo” (“Alfredo di Roma”), whose fame in the world has been strengthened by his nephew Alfredo and that now managed by me, with the famous “gold cutlery” (fork and spoon gold) donated in 1927 by two well-known American actors Mary Pickford and Douglas Fairbanks (in gratitude for the hospitality).
See the website of “Il Vero Alfredo” (also about franchising news).
I must clarify that other restaurants “Alfredo” in Rome do not belong and are out of my brand “Il Vero Alfredo – Alfredo di Roma”.
I inform you that the restaurant “Il Vero Alfredo –Alfredo di Roma” is in the registry of “Historic Shops of Excellence” of the City of Rome Capitale.
Best regards Ines Di Lelio
IN ITALIANO
STORIA DI ALFREDO DI LELIO, CREATORE DELLE “FETTUCCINE ALL’ALFREDO” (“FETTUCCINE ALFREDO”), E DELLA SUA TRADIZIONE FAMILIARE PRESSO IL RISTORANTE “IL VERO ALFREDO” (“ALFREDO DI ROMA”) IN PIAZZA AUGUSTO IMPERATORE A ROMA
Con riferimento al Vostro articolo ho il piacere di raccontarVi la storia di mio nonno Alfredo Di Lelio, inventore delle note “fettuccine all’Alfredo” (“Fettuccine Alfredo”).
Alfredo Di Lelio, nato nel settembre del 1883 a Roma in Vicolo di Santa Maria in Trastevere, cominciò a lavorare fin da ragazzo nella piccola trattoria aperta da sua madre Angelina in Piazza Rosa, un piccolo slargo (scomparso intorno al 1910) che esisteva prima della costruzione della Galleria Colonna (ora Galleria Sordi).
Il 1908 fu un anno indimenticabile per Alfredo Di Lelio: nacque, infatti, suo figlio Armando e videro contemporaneamente la luce in tale trattoria di Piazza Rosa le sue “fettuccine”, divenute poi famose in tutto il mondo. Questa trattoria è “the birthplace of fettuccine all’Alfredo”.
Alfredo Di Lelio inventò le sue “fettuccine” per dare un ricostituente naturale, a base di burro e parmigiano, a sua moglie (e mia nonna) Ines, prostrata in seguito al parto del suo primogenito (mio padre Armando). Il piatto delle “fettuccine” fu un successo familiare prima ancora di diventare il piatto che rese noto e popolare Alfredo Di Lelio, personaggio con “i baffi all’Umberto” ed i calli alle mani a forza di mischiare le sue “fettuccine” davanti ai clienti sempre più numerosi.
Nel 1914, a seguito della chiusura di detta trattoria per la scomparsa di Piazza Rosa dovuta alla costruzione della Galleria Colonna, Alfredo Di Lelio decise di aprire a Roma il suo ristorante “Alfredo” che gestì fino al 1943, per poi cedere l’attività a terzi estranei alla sua famiglia.
Ma l’assenza dalla scena gastronomica di Alfredo Di Lelio fu del tutto transitoria. Infatti nel 1950 riprese il controllo della sua tradizione familiare ed aprì, insieme al figlio Armando, il ristorante “Il Vero Alfredo” (noto all’estero anche come “Alfredo di Roma”) in Piazza Augusto Imperatore n.30 (cfr. il sito web di Il Vero Alfredo).
Con l’avvio del nuovo ristorante Alfredo Di Lelio ottenne un forte successo di pubblico e di clienti negli anni della “dolce vita”. Successo, che, tuttora, richiama nel ristorante un flusso continuo di turisti da ogni parte del mondo per assaggiare le famose “fettuccine all’Alfredo” al doppio burro da me servite, con l’impegno di continuare nel tempo la tradizione familiare dei miei cari maestri, nonno Alfredo, mio padre Armando e mio fratello Alfredo. In particolare le fettuccine sono servite ai clienti con 2 “posate d’oro”: una forchetta ed un cucchiaio d’oro regalati nel 1927 ad Alfredo dai due noti attori americani M. Pickford e D. Fairbanks (in segno di gratitudine per l’ospitalità).
Desidero precisare che altri ristoranti “Alfredo” a Roma non appartengono e sono fuori dal mio brand di famiglia.
Vi informo che il Ristorante “Il Vero Alfredo” è presente nell’Albo dei “Negozi Storici di Eccellenza – sezione Attività Storiche di Eccellenza” del Comune di Roma Capitale.
Grata per la Vostra attenzione ed ospitalità nel Vostro interessante blog, cordiali saluti
Ines Di Lelio
Zo dan! Dat is nog eens een reply van mw Ines Di Lelio! 🙂 En leuk dat jullie blog dus ook wereldwijd gelezen wordt! groet Nicolet
Toen ik hem las dacht ik ook even dat we speciaal waren. Even googlen levert echter op dat ze deze reaktie bij veel meer blogs heeft ingestuurd. Wel knap dat ze het blog zo snel na publicatie heeft gevonden. Jammer dat ze niet meer duidelijkheid geeft over de gouden lepel en vork en de jaartallen 1920 en 1927.
Na mijn reactie bedacht ik ook hoe het kon dat zij zo snel en zo uitgebreid reageerde. Nu nog het Nederlands, via Google vertaald denk je? Dat levert meestal een rare tekst op. Ik ben docent Engels en waarschuw mijn leerlingen er voor om niet alles van Google over te nemen. Enfin.. toch grappig dat je dus op deze manier ook reacties ontvangt! Ik kijk al weer uit naar het volgende artikel! Groet, Nicolet