De keuken van Suriname is een wonderlijke fusion-keuken. Voordat de Europeanen de ‘Wilde Kust’ begonnen te ontdekken, werd Guyana, zoals de brede strook land tussen Orinoco-delta en de noordelijkste monding van de Amazone werd genoemd, bevolkt door verschillende Inheemse stammen. De Europeanen bevolkten hun plantages naast gevangen genomen Inheemsen met tot slaaf gemaakten uit Afrika. Vele tot slaaf gemaakten ontsnapten en vluchten de binnenlanden in. Door de tijd ontwikkelden heen zich op deze manier zo verschillende stammen van Marrons. De Marrons hadden hun eigen eetcultuur, gebaseerd op de Afrikaanse keuken. De overige tot slaaf gemaakten, Creolen genoemd, ontwikkelden ook hun eigen cultuur. Onder de Europeanen bevonden zich ook veel Joden uit Spanje en Portugal, waar de Joden werden vervolgd, en zo deed de Joodse keuken zijn intrede in het land wat we nu kennen als Suriname.

Wat betreft de Nederlanders was er niet echt sprake van een eigen keuken, die zal in eerste instantie hebben bestaan uit geconserveerde levensmiddelen uit het vaderland aangevuld met lokale vruchten en groenten. Maar daarna zullen de Nederlanders vooral hebben gegeten wat de tot slaaf gemaakten voor hen bereidden.

Toen in de negentiende eeuw de slavernij langzaam werd afgeschaft, ontstond er behoefte aan nieuwe arbeidskrachten voor op de plantages. Halverwege de negentiende eeuw kwamen de eerste Chinese arbeidsimmigranten naar Suriname, gevolgd door zogenaamde contractarbeiders uit India. Daarmee kreeg de Surinaamse keuken nieuwe impulsen. In 1890 volgden er vele Javaanse contractarbeiders. In dezelfde periode kwam ook een kleine groep Libanezen naar Suriname. Het land was een smeltkroes geworden van culturen, religies en keukens.

In Nederland kennen we soep vooral als voorafje, ongetwijfeld een erfenis van de Franse keuken. In veel andere landen worden soepen vooral als hoofdmaaltijd gegeten, zo ook in Suriname. Vanuit de Creoolse keuken komt de pindasoep en de cassavesoep, vanuit de Javaanse keuken de saoto, zelfs de Nederlandse erwtensoep maakt onderdeel uit van het Surinaamse repertoire. In de Indiase keuken is soep niet gebruikelijk, mogelijk is in Suriname binnen de Hindostaanse keuken zo de ghoegrie-soep ontstaan: soep gemaakt van kikkererwten. En een Surinaams gerecht is niet compleet zonder madame Jeanette. Vrij naar Muriel’s Groot Surinaams Kookboek.

• 440 gr kikkererwten (uitlekgewicht)
• 1 ui, fijngesneden
• 3 tn knoflook, uitgeperst of fijngehakt
• 4 takjes selderij
• 1 paprika, in fijngesneden
• 1 of 2 madame Jeanette
• 6 pimentkorrels
• 1 1/2 tl masala
• 2,5 dl kokosmelk

Doe de kikkererwten met het water uit het blik in een pan, vul het aan met anderhalve liter water  en breng het aan de kook. Voeg na een half uur de ui, paprika, knoflook, nootmuskaat, madame Jeannette, pimentkorrels, masala en selderij toe. Laat de soep nog een half uur tot drie kwartier zachtjes koken totdat de kikkererwten zacht zijn.

Haal de pimentkorrels, de takjes selderij en de peper(s) uit de soep en pureer de rest met een staafmixer. Voeg de peper(s) weer toe en laat de soep nog een kwartiertje pruttelen.

Voeg de kokosmelk toe en breng het weer aan de kook. Laat het nog een paar minuten pruttelen.

Breng op smaak met wat zout. Gebruik je een maggiblokje (heel Surinaams), dan is dat uiteraard niet nodig. Zelf gebruik ik geen maggiblokjes.

Oh ja, waarschuw tafelgenoten de madame Jeanette niet zo op te eten. Willen ze dat toch doen, laat ze dan eerst een likje nemen…