Een deel van ons huishouden bestaat uit mensen die zoete desserts en koekjes erg lekker vinden. Als in, je kunt me er ’s nachts voor wakker maken. Een ander deel van het huishouden laat ze liever links liggen. Dat leidt vaak tot polderen bij de samenstelling van menu’s voor meergangen maaltijden, zeker als het door de hele familie moet worden genuttigd. Maar dit keer niet. We hebben het namelijk niet zelfbedacht, dus gebruik in de familiediners is sowieso uitgesloten.

We hebben dat lekkere niet-zelfbedachte natuurlijk wel nagemaakt en opgepeuzeld. Want het valt niet te ontkennen. Regelmatig kijk ik op rustige tijden – net als de medeblogger – met een schuin oog naar (foute) kookprogramma’s. Dan zijn de anderen met heel andere dingen bezig.

De namaak-oorzaak was weer eens een herhaling van een kookprogramma. Dit keer van Ainsley Harriott, die op TV immer aanstekelijk vrolijke kok, en geen fout kookprogramma presenteerd overigens. Wel met een duidelijk voorkeur voor exotischere gerechten dan die van de traditioneel Noord-Europese keuken. Er gaan wel vaak heel pittige pepertjes in zijn maaltijden. Dat gaat ‘m 1-op-1 niet worden in ons huis. Maar vervang je ze door milde pepertjes of zelfs chipotle sauce, dan blijken dat vaak ook zeer lekkere maaltijden op te leveren. Zonder de dominante pittigheid, maar misschien proef je juist daardoor wel meer verschillende smaken.

De anderen waren dus met iets anders bezig. Tot dit keer Harriott op TV de woorden ‘ice cream‘ hardop uitsprak. De anderen kwamen ineens aanlopen en bleven al staande kijken naar de uitzending, met nogal wat opmerkingen. 1 van de huisgenoten meldde na afloop zelfs dat dit het eerste recept van Harriott was dat ze helemaal had uitgekeken. Mogelijk omdat er geen pittige pepertjes inzaten, wie weet. Maar wel ijs, dus.

We doen de zoetekauwen in ons huishouden een plezier: een sandwich van koekjes met chocoladeschilfers en kokos erin, en daartussen roomijs.

De maak-aanwijzingen van Harriott zijn duidelijk, maar we doen het toch iets anders qua volgorde. Omdat dit mij eenvoudiger leek.

De koekjes lopen uit in de oven. De 5 centimeter van Harriott aangehouden omdat de rol vanilleroomijs een diameter van 6 centimeter had. De koekjes worden uiteindelijk ongeveer 7 centimeter breed.

Het cilindervormige deeg moet minstens 2 uur in de koelkast van Harriott. Dar doen we dan maar. Harriott maakte 2 cilinders met een lengte van 12 centimeter en diameter van 5 centimeter. Dat lukte me niet. Zorgvuldig aan de hoeveelheid ingrediënten houdend kwam ik bij die diameter van 5 centimeter, op cilinders met een lengte van 17,5 centimeter. Niet getreurd. Als ze helemaal zijn opgestijfd, dan duw en rol je het deeg terug tot een lengte van 15 centimeter. Nog altijd iets meer dan 12 centimeter, maar al dichterbij elkaar.

Nog niet opeten (voor 16 koekjes of 8 ijs-sandwiches)

• 220 gram patentbloem
• 150 gram ongezouten roomboter
• 85 gram witte basterdsuiker
• 85 gram lichtbruine basterdsuiker
• ½ theelepel vanille extract
• 1 groot ei; hier toch maar die van 63 gram genomen, die hadden we wel op voorrraad
• ½ theelepel baking soda
• 50 gram gedroogde of vers geraspte kokosnoot
• 150 gram melkchocolade van goede kwaliteit
• 1 rol kokos- of vanilleroomijs, hier vanille, diameter 5 centimeter
• snuf zout

Aan het werk (4,5 uur, inclusief oven- en wachttijd)

Laat de roomboter in een half uur op kamertemperatuur komen.

Verbrokkel intussen de chocolade en snij deze in grove stukjes, zeg net kleiner dan kubusjes met een zijde van 1 centimeter.

Doe de boter, suikers en vanille extract in een kom. Druk alles plat met de bolle kant van een lepel en meng dan alles met de handen door elkaar tot het een egaal mengsel is geworden. Harriott gebruikt hier al een elektrische mixer, maar dat werkte bij mij niet.

Meng er dan met een elektrische mixer het ei goed doorheen.

Zeef boven een andere kom de bloem, baking soda en zout. Meng alles met een houten lepel door elkaar; hout moet van Harriott.

Spatel daar de kokos en chocolade doorheen.

Meng dan het droge en natte mengsel door elkaar.

Verdeel het deeg in 2 stukken. Was bij mij eenvoudig. Het totaal woog 801 gram. 2 stukken van ±400 gram, simpel zat.

Rol elk stuk in een cilinder met een diameter van 5 centimeter. Over de lengte van de cilinder die je krijgt met deze hoeveelheden aan ingrediënten zijn Harriott en ik het echter niet eens kunnen worden.

Rol elke cilinder dan in vershoudfolie – Harriott gebruikt bakpapier – en draai de uiteinden dicht en vouw ze onder de rollen deeg. Zo droogt een rol niet uit.

Rol dan nog even mooi rond en leg de cilinders minstens 2 uur in de koelkast. Ze stijven op deze manier mooi op. Je kunt er daarna redelijk makkelijk plakken van snijden die rond blijven.

Verwarm de oven voor op 180°C. Leg bakpapier op een bakplaat. We bakken in 2 batches.

Duw de lengte van de rollen terug naar 15 centimeter. Het deeg is heel vergevingsgezind en doordat het nu nog in folie zit blijft het mooi rond.

Verwijder het deeg uit 1 van de 2 rollen en snijd de deegrol in 8 plakken. Eerst in het midden. Dan die 2 stukken weer in het midden doorsnijden. En dan de 4 stukken weer doormidden snijden. En dat is 8. Ze hebben nu wel wat weg van sjoelstenen.

Leg ze op de bakplaat. Langs de 2 lange randen elk een rij van 3 en in het midden 1 rij van 2 protokoekjes. Bakken voor 12 tot 15 minuten tot ze lichtbruin zijn, maar nog een beetje zacht in het midden.

Laat even afkoelen voordat je ze op een rooster of bord volledig laat afkoelen. Herhalen voor het 2e deegrolletje.

Snij 2 centimeter dikke plakken roomijs van de rol en sandwich ze tussen 2 koekjes. Herhalen voor de resterende 6 koekjes.

Nu heb je 4 roomijs-tussen-2-koekjes en 8 losse koekjes. Het besluit werd onmiddellijk en onafhankelijk van mij genomen: morgen weer roomijs sandwiches en geen losse koekjes.

Resultaat

Heerlijk, echt wel. Zelfs de niet-zoetekauwen in ons huishouden vonden het erg lekker. Een soort van comfort food, maar dan niet snel te maken. Hoewel, als je de koekjes al hebt … .

De manier van presenteren zorgde ook voor een wow-effect.

Het enige nadeel van een dikke laag roomijs: het is bijna niet te eten zonder te knoeien. Tenzij je er wel veel minder ijs tussen doet, zoals Harriott deed per sandwich.

Harriott deed het beschaafder werd gemeld. En daar werd meteen heftig tegen geprotesteerd. Inspiratie door Harriott was prima, slaafs navolgen niet. Dik ijs, dat moest gewoon.

Een warm broodje hamburger met veel saus en een dikke ijs sandwich. Allebei super lekker, allebei een knoeipartij. Eten boven een bord dus.

Zonder knoeien eten? Kleine hapjes nemen – meer knabbelen dan bijten – en niet drukken met de vingers. Doe je er ook langer over voordat het lekkers op is!

Credits

Alle eer aan Ainsley Harriott, die deze vorm van ijs sandwiches maakte in zijn kookprogramma in 2020.

De credits van het bedenken van ijs tussen koekjes, dat moet wel naar anderen gaan. Al in de 19e eeuw was het een bekende tractactie. Wie de allereerste bedenker was, geen idee (nog).