In Livorno at ik meestal scampi en geen gamberi. In Italië betekent scampi (enkelvoud: scampo) langoustines, oftewel de Noorse kreeft, een kleine kreeftachtige met een rozig pantser en twee scharen. Wij Nederlanders gebruiken scampi meestal om diepzeegarnalen mee aan te geven. Als de kop er nog aan zit, wordt het gamba genoemd. Zonder kop scampi. Grappig wordt het als aan scampi door Nederlandse restauranthouders nog een -s wordt toegevoegd, scampi’s. De meervoudsvorm van een meervoudsvorm als het ware. Het enkelvoud scampo wordt in Nederland echter niet gebruikt, dus de verwarring is niet vreemd.

Wel, ik gebruikte garnalen, dus gamberi, in plaats van langoustines, scampi. Het is mijn poging om een wonderlijke salade die ik at in een restaurantje in een steegje achteraf na te bootsen. Ik eet nauwelijks salades. Wellicht omdat ik er de finesse niet van begrijp, maar ook omdat ik liever een substantiële hap groente eet, dan een paar blaadjes groen. Maar er is voor alles een uitzondering. Ik koos het omdat ik at in een traditioneel restaurant, zonder poespas. Geen toerist te bekennen, maar behalve een paar Nederlanders met hun begeleider dus. Het was een grote huiskamer, waarbij vissenkoppen uit muur kwamen zetten. Een grote zwaardvis keek mij dreigend aan gedurende de avond. Ik zou dan ook geen zwaardvis eten.

Ik koos vooraf een eenvoudige salade met rucola, scampi en pomodori. Jawel, tomaten. Ik had mijzelf beloofd in Italië minimaal één keer tomaten te eten, rauw dus. Ongekookt, ongegrild, ongebakken etc. Wie mij kent, weet dat ik lang geen tomaten bliefde anders dan in de soep of in een fles ketchup. Toen er thuis vroeger pasta met tomatensaus werd gegeten, was er voor mij een apart pannetje zonder saus. Ik gebruikte gewoon ketchup om mijn pasta met gehakt en ui verder op smaak te brengen. Ik was een gelukkig jongetje, terwijl BroeR ongetwijfeld genoot van zijn pasta met tomatensaus. Hoe dan ook, na al die jaren tomaatloos door het leven te zijn gegaan, kansloze pogingen in de tussenliggende jaren ten spijt, wilde ik in Italië toch echt een salade met tomaten proberen. En toegegeven, ik huiverde even toen het bord werd geserveerd. Een dun laagje rucola met daaroverheen wat scampi en grof gesneden kleine tomaatjes. En met een lichte dressing.

Nu is de ene tomaat de andere niet. Op mijn bord lagen kleine tomaatjes, geen grote jongens. De volgende dag toog ik een supermarkt in en bestudeerde het aanbod, om terug in Nederland er achter te komen dat ik beter een foto had kunnen nemen om de namen te onthouden. Er lagen in ieder geval verschillende kleine tomaten in de bakken, waarvan enkele variëteiten pruimtomaat, oftewel pomodori. Terug in Nederland koos ik daarom voor de mini San Marzona tomaatjes. San Marzona wordt veel in blik gekocht, zowel in Nederland als Italië. Komen de tomaten uit het gebied Agro Sarnese-Nocerino in de regio Campanië, dan hebben ze zelfs een DOP-erkenning. Pruimtomaten zijn steviger en bevatten meer vruchtvlees en dus minder pitjes. En ze zijn minder zuur van smaak. Na het bestuderen van verschillende opties, kwam ik tot het volgende recept.

• 250 gr rauwe garnalen (gepeld)
• 8 mini San Marzano-tomaten
• sap van 1/2 citroen
• 2 el olijfolie (extra vierge)
• 3 druppels tabasco
• 75 gr rucola (of gemengde rucola-salade)
• vleugje zout
• vers gemalen zwarte peper

Kook de garnalen in een minuut of 3-4 gaar. Spoel ze daarna even af onder koud stromend water tot ze lauwwarm zijn.

Snij de tomaten in kwarten en verwijder de pitjes. Snij de kwarten overlangs doormidden.

Meng het citroensap met de tabasco en met de olijfolie (even kloppen). Door er een beetje zout door en draai één of twee keer met de pepermolen.

Leg wat (gewassen) sla op een bord, strooi er vervolgens wat garnalen en tomaten partjes over.

Sprenkel met een lepel wat dressing over de salade en serveer.

Hoewel het (uiteraard) niet helemaal hetzelfde smaakte als in Italië, was ik aangenaam verrast. Geen overheersende tomatensmaak die ik had verwacht, maar subtiel en heel goed in combinatie met de rucola en de garnaal. Zou ik dan na al die jaren tomaten leren eten? Voorlopig hou ik het bij deze mini San Marzano. Een ‘blote’ tomaat, zonder extra’s is nog buiten mijn comfortzone, maar de eerste stappen zijn gezet.