Mijn studentenkamer lag op de 2e verdieping van een oud en statig herenhuis aan de rand van de historische binnenstad. Best wel een grote kamer, hoog ook. In de winter alleen warm direct bij de gaskachel; de rest van de warmte zat tegen het plafond, niet op leefhoogte. Mijn 1e kamer was overigens een heel klein kamertje in een nabij gelegen dorp. Na een half jaar in dat herenhuis in de stad zelf beland. Na nog een half jaar naar 1 van de 6 grote kamers verhuisd en daar vervolgens mijn hele studententijd gebleven. Vanuit de kamer kon je op een klein parkje uitkijken. Tegen de tocht en de kou was er voor de enkel-glas ramen echter nog plastic gespannen. Dik plastic zoals je bij het kamperen onder je tent hebt liggen. Ik woonde er niet voor het uitzicht.

Een ander minpuntje was dat het gaskooktoestel maar 2 pitten had. Een keuken was er sowieso niet in het herenhuis; alles was omgebouwd tot studentenkamers.

In 1 kamer sliep je, studeerde je, kookte je, at je, las je en ontspande je je voor de kleine zwart-wit TV, die op een rechtopstaand krat met Grolsch bier – beugelfles uiteraard – stond. Met een schaar aan de sprietantennes om nog enigszins goed beeld te hebben dat niet al te veel ruiste. De digitalisering was nog heel ver weg. Internet in huis bestond nog niet. Op de universiteit begon het net, maar alleen met email. Mobieltjes bestonden alleen in science fiction series. Je moest jezelf zien te vermaken.

Nu kookte ik toendertijd zeker nog niet zo gevarieerd als nu, maar 2 pitten was toen ook wel wat weinig. Je werd er wel creatief van, maar ideaal was het zeker niet. Geen nood, in hetzelfde oude en statige herenhuis woonde een studievriend die maar 1 kookpit had. De afspraak was snel gemaakt: als het kon kookten en aten we samen in plaats van alleen. Hadden we ineens 3 pitten! En dat hebben we jarenlang volgehouden. Was 1 van ons alleen, dan waren er altijd nog de studentenverenigingen, waar je in de mensa’s ook als niet-lid een volledige maaltijd kon eten.

In dat herenhuis is deze pastamaaltijd ontstaan, oorspronkelijk gebaseerd op wat we daarvoor in onze ouderlijke huizen aten. Er waren toen wel veel minder pastasoorten te krijgen dan tegenwoordig. We maakten het met de alom vertegenwoordigde macaroni. En eerst alleen met bloemkool. Daar is pas later broccoli bij gekomen, want die is wat later in Nederland geïntroduceerd dan bloemkool.

Op een groot niet te missen bord in de supermarkt stond plots de tekst ‘lekkere nieuwe koolsoort’. (Sommige dingen vergeet je nooit.) Koolsoorten aten we in die tijd best veel, op spruitjes na. Makkelijke groenten, snel klaar, ook in stamppotten. Prima groenten voor studenten, net als bonen uit blik (chili con carne!). Daarom zullen we een keer broccoli hebben gekocht. Er was wel twijfel; broccoli, groen als boerenkool, met een krop die wel wat weg had van een bloemkool.

Dus 50%-50% gekocht: de helft van de normale hoeveelheid bloemkool gekocht, aangevuld tot 100% met broccoli. Beviel de broccoli niet, dan konden we toch allebei desgevraagd eerlijk huiswaarts melden dat we groente hadden gegeten. Daarom die eerste keer de bloemkool en broccoli zeker niet gemengd op de borden gelegd. Het beviel echter wel, die broccoli, en de combinatie van die 2 groenten is gebleven. Nu wel gemengd en ook wat minder lang gekookt dan vroeger.

De maaltijd staat nog steeds regelmatig op tafel. Geen macaroni meer, maar volkoren penne, op verzoek van de wederhelft. De knapperige speklap is vervangen door lang gebakken hamblokjes. Hoe dat zo is gekomen weet ik niet meer, zal wel een wat-hebben-we-op-voorraad dingetje zijn geweest. Of gelezen in 1 van de eettijdschriften van supers of de receptenboekjes van de Tip. (Sommige dingen vergeet je wel.) Die hamblokjes bevallen wel, mits goed gebakken, en speklap eten we nog vaak genoeg in andere maaltijden.

De verse pinda’s van de Spar, zo fantastisch muzikaal vastgelegd door Rooie Rinus & Pé Daalemmer, die goedkope pinda’s zijn vervangen door duurdere pijnboompitten. Ook zo’n dingetje. Vóór een bepaald moment in de tijd nooit in huis, vanaf dat niet terug te halen moment in de tijd hebben we altijd wel een voorraadje pijnboompitten in huis.

Ook in mijn studententijd had je al mensen die het liefst alleen natuurproducten op hun bord wilden hebben. Daar komt het beetje honing vandaan. De hoeveelheid kaas, dat is wel wat meer geworden. Toen raspten we altijd Goudse kaas, die was altijd wel ergens in de reclame goedkoop te bemachtigen. Nu variëren we veel meer, ook met wat duurdere kazen uit andere landen.

In essentie nog steeds dezelfde maaltijd, na al die jaren. Niet chique, wel eenvoudig, snel en smakelijk.

Nog niet opeten (voor 4 personen)

• 400 gram volkoren penne
• 250 gram hamblokjes, al gekookt
• 1 middelgrote bloemkool
• 1 broccoli
• 100 gram Grana Padano
• handvol pijnboompitten
• 1 theelepel honing
• klontje ongezouten roomboter

Aan het werk

Kook de pasta al dente volgens voorschrift op kookpit 1.

Rooster de pijnboompitten goudbruin in een droge koekenpan op kookpit 2. Zodra ze gaan glimmen overhevelen naar een kommetje en wat laten afkoelen.

Bak de hamblokjes bruin in boter, in dezelfde koekenpan, in 10 minuten; hergebruik van kookpit 2. Roer er op het laatst de honing doorheen.

Haal de roosjes van de bloemkool en broccoli en was die onder een stromende kraan schoon. Verwijder de bast van de stammen en snij de stammen in stukjes. Kook de broccoli en de bloemkool beetgaar in 5 minuten op kookpit 3, toendertijd in de andere kamer.

Rasp de kaas grof.

Giet de broccoli en bloemkool af en verdeel deze over de borden. Giet de pasta af en leg die op de bloemkool en broccoli. Verdeel er zo veel kaas over als de individuele eters willen.

Strooi er dan de hamblokjes en pijnboompitten overheen; die verdelen zich tijdens het eten vanzelf door de pasta.

Resultaat

Snelle, makkelijke, smaakvolle en vullende maaltijd. Wel iets makkelijker te maken nu, met 4 pitten op 1 fornuis in een echte keuken.

De lol was er vroeger niets minder om; met koud en warm eten heen en weer lopen op de gangen en de trappen van het studentenhuis. Om de andere bewoners te waarschuwen dat we er aankwamen zongen we soms de tekst over de pinda’s van de Spar mee als die uit een kamer schalde.

Er was namelijk altijd wel lawaai in het door 10 studenten plus gasten bewoonde herenhuis, daar moest je wel tegen kunnen anders was het verhuizen geblazen. Je werd als vanzelf een avondmens in ons studentenhuis.

Sinds de aankoop van die toen nieuwe en onbekende broccoli kopen we regelmatig nieuwe dingen om op te eten.

Niet onbekend moet ik eerlijk toegeven. De ‘maar wat is het‘ periode ligt bijna helemaal achter ons. Via je mobieltje – een draagbare computer waar je ook mee kunt bellen – is direct in de winkel ‘onbekend’ al heel snel ‘ah, dat is het’. Als je het daarna koopt kan het nog steeds wel tegenvallen – supermarkt surimi (!) – maar het is niet meer onbekend.