Eén van de verhalen over de herkomst van pizza vertelt dat het woord afkomstig is van het Latijnse woord ‘pinsa’, wat plat brood betekent. En volgens een legende zou het zijn ontstaan na een bezoek van Romeinse troepen aan het toenmalige Israël waar ze kennismaakten met de matze, een ongerezen brood. In ieder geval is de pizza zoals wij die kennen afkomstig uit het Italië van de 18de en 19de eeuw toen de tomaat de keuken van de arme bevolking veroverde. De status van armenvoedsel is het intussen ontgroeid, zeker als je de dik belegde Amerikaanse variant, vaak de Chicago-style genoemd, op je bord ziet liggen. Maar zo’n dik belegde pizza met dikke bodem is niet aan mij besteedt. Damten wil graag een dunne bodem, met niet al te veel ingrediënten.
Hoewel het kneden in dit geval eigenlijk helemaal niet veel werk is, kies ik toch voor de kant-en-klare variant van pizzadeeg. En gelukkig is er sinds kort een fatsoenlijk alternatief voor zelfgemaakte pizzabodem en het ligt in het diepvriesvak van de supermarkt. Sommige mensen beschouwen deeg kneden als therapeutisch. Ik niet. Voordeel van de kleine vierkante deegflapjes uit de diepvries is dat je makkelijk verschillende pizza’s kan maken. Ik wil bijvoorbeeld namelijk altijd EN gorgonzola EN tonijn, maar dan niet bij elkaar.
Je kunt de saus van te voren maken en in porties invriezen of je kunt per keer saus maken. In het eerste geval heb je met een half uurtje een pizza op tafel, in het tweede geval moet je rekenen op een uurtje extra, vanwege het inkoken van de saus. Het succes van een zelfgemaakte pizza zit voor een deel in de zelfgemaakte saus, in tegenstelling tot een saus uit een potje of zakje (brrrr…).

De saus (voor een voorraadje)

• 2 tn knoflook, gesnipperd
• 1 ui fijngesneden
• 4-5 grote tomaten
• 4 dl kippenbouillon
• 1 el olijfolie

Verhit de olie in een pan en voeg de knoflook en ui toe. Doe het vuur niet te hoog, maar laat de knoflook en ui rustig zacht worden en hun smaak afgeven aan de olie.

Snij de tomaten in kwarten en verwijder de kern. Voeg de tomaten toe samen met de bouillon. Breng het geheel aan de kook en laat het onder af en toe roeren ongeveer een uur zachtjes koken. Als het uiteindelijk goed is ingedikt, haal je de staafmixer even door de saus. Niet te lang, want het mag best nog een beetje grof blijven. Proef en voeg eventueel nog wat verse peper en zout toe.

De topping

Een persoonlijke favoriet is tomatensaus met alleen gorgonzola. Een lekker scherpe kaas die een geweldig volle smaak krijgt op een pizza.

Ontdooi 2-3 plakken pizzadeeg in een minuut of 10.

Doe een lepel tomatensaus op het deeg en smeer het (met de bolle kant) uit en strooi er ruim kleine blokjes gorgonzola overheen. Doe de pizza 15 minuten op 220 C en feest is het daarna! Je kunt mij hiervoor wakker maken! Simpel is lekker. Wat Asterix ook zegt, zo raar waren die Romeinen toch niet.

Een andere favoriete topping is saus met tonijn, ui en mozzarella. Normaal gesproken neem ik altijd tonijn op water, maar in dit geval neem ik tonijn in olie. Dan wordt de tonijn namelijk niet zo droog in de oven. Ik moet altijd de neiging onderdrukken de pizza niet te dik te beleggen. Op de foto zie je dat dit niet altijd even goed lukt, vooral de ui had wel wat dunner gemogen…

Snij een ui in niet te dikke ringen en snij een halve bol mozzarella in blokjes. Haal in een kommetje de tonijn met een vork uit elkaar. Giet wat van de olie af.

Smeer de tomatensaus over het deeg. Strooi wat tonijn over de saus en bedek het ui-ringen en blokjes mozzarella. Doe de mini-pizza’s 15 minuten in de oven op zo’n 220 C.

Wil je de randen krokant, smeer ze dan met een kwastje licht in met olijfolie.