Vooropgesteld, ik was niet eens van plan dit te plaatsen. Maar het komt door een paar Belgen en een Brabander. Ik postte namelijk op één van de sociale media een foto van mijn avondeten: spruitjes met pindasaus. En ik zag een aantal mensen virtueel van hun stoel vallen. Alsof er een wereld voor hen open ging. Spruitjes met pindasaus?! Ik bekende eigenlijk niet beter te weten. Ja, spruitjes zonder pindasaus. Van vroeger. Maar dat was niet lekker. Spruitjes heb ik leren waarderen door de pindasaus. Niet van die grote spruiten, maar kleintjes ter grootte van een flinke knikker.

Ik kan mij overigens niet aan de indruk onttrekken dat spruitjes zachter van smaak zijn dan vroeger het geval was. Maar mogelijk heeft dat ook te maken met de veranderingen in kooktijd die we hanteren vergeleken met een aantal decennia geleden. Oudere generaties kookten (en koken) alles door en door gaar, terwijl we tegenwoordig meer van beetgaar houden. Kook je spruitjes te lang, dan ontstaat die typische spruitjeslucht, zoals ook andere koolsoorten dat hebben, waarbij allerlei zwavelverbindingen vrijkomen. Kook je de spruitjes kort, of roerbak je ze, dan heb je ook geen last van de geur. Overigens bedenk ik mij plots dat de combi van spruitjes met pindasaus misschien uit mijn vegaperiode stamt, maar zeker weten doe ik het niet. Ik zal mijn vegavrienden eens raadplegen. In ieder geval gaven de (lichtelijk verbaasde) Belgen aan dat ze de spruitjes kort koken en daarna ‘stoven in volle boter met nootmuskaat’. De Brabander zei ‘kort koken en roerbakken in gekarameliseerde boter’. Beide methoden ken ik dan weer niet, sowieso ben ik geen grootverbruiker van boter. Bij voorkeur gebruik ik pindaolie.

Maar bovenstaand bracht mij op het idee om dan toch het eenvoudige recept voor pindasaus maar te plaatsen. Ik zeg altijd: pindasaus maakt alles lekker. Helaas is het nogal voedzaam, dus beperk ik het gebruik meestal tot de spruitjes en soms de boontjes of kouseband (petjil (oh, misschien moet ik de Surinaamse variant weer eens maken)). En heel soms met noedels. Maar dat ter zijde. De snelle pindasaus dus.

De bereiding doe ik altijd een beetje op het oog… dus de hoeveelheden willen wel eens wisselen. Standaard gebruik ik pindakaas (bij voorkeur zonder suiker, daar heb je de ketjap manis voor), ui, knoflook, ketjap manis (daar heb je de suiker dus), sambal (badjak, oelek of brandal; ook een beetje afhankelijk van de andere eters) en water. En een beetje pindaolie.

• 1 el pindaolie
• 1 kleine ui, fijngesnipperd
• 2 tn knoflook, heel fijn gesneden of geperst
• 1 el sambal
• 2 flinke el pindakaas
• lauw water
• 1 el (scheut) ketjap (ABC)

Fruit de ui aan in de olie, laat het niet verkleuren. Laat de knoflook even mee bakken.

Voeg de sambal toe en bak deze kort mee.

Voeg de pindakaas toe en roer goed door. Laat de pindakaas zacht worden.

Voeg beetje bij beetje lauw water toe en roer de saus goed door. De consistentie van de saus verandert meteen na het toevoegen van het water. Blijf water toevoegen totdat je een mooie saus hebt. Breng de saus vervolgens op smaak met de ketjap. Je hebt niet heel veel nodig, meestal is een eetlepel wel genoeg.

Als de olie zich af begint te scheiden, roer je de saus weer door. Een lepel water zorgt er vaak voor dat je weer een mooie homogene saus krijgt. Maar dat is slechts tijdelijk. Snel serveren en genieten is het beste!