Corn fritters uit de koekenpan
Mais, ik heb er altijd een beetje een haat-liefde-verhouding mee gehad. Geen echte haat, maar ook zeker geen liefde. Ik wist lang niet wat ik met die ‘grote gele korrels’ moest doen. Soms wat verdwaald in de sla. Eigenlijk meestal verdwaald, bedenk ik mij. Als ik ergens een uitsmijter eet als lunch, liggen er aan de rand van het bord vaak wat blaadjes sla met daartussen een schijfje tomaat, een radijsje en enkele maïskorrels. En soms nog een bolletje rundvlees- of huzarensalade. Ze mogen het van mij weglaten, de spiegelende eidooiers zijn immers de sterren van de lunch. Terug naar de mais.
De maissoep, corn chowder, was eerlijk gezegd een experiment en een verrassing. Lekker voor in de winter.
In de West-Europese keuken is er traditioneel maar weinig plek voor mais. Tegenwoordig kennen we polenta, hoewel dat oorspronkelijk van tarwe werd gemaakt. Aan de andere kant van de oceaan, daar waar mais vandaan komt, is mais veel meer onderdeel van het dagelijks eten. Al eind negentiende eeuw verschenen er kookboeken die geheel gewijd waren aan mais. Van soep tot brood. En uiteraard cornfritters. Tegenwoordig wordt het meer als snack gegeten, maar oorspronkelijk was het een snelle bron van broodnodige calorieën.
Lekker als snack, maar lekker ook bij de maaltijd.