Archief van
Tag: kip

Omurice

Omurice

De keuken van Japan bestaat uit een traditioneel deel en uit een deel dat door het Westen is beïnvloed. Die keuken heet yōshoku en is een voorbeeld van een fusion-keuken. Wat weinigen weten is dat Nederland gedurende 250 jaar tijd het enige westerse land is geweest dat handel mocht drijven met Japan. Weliswaar hebben de Nederlanders onder andere bier, koffie, kool en tomaten in het land geïntroduceerd, maar de invloed van de Nederlandse keuken, als daar al sprake van was, is beperkt gebleven, aangezien de maaltijden werden verzorgd door Japanse koks. En dat had een oorzaak.

De VOC arriveerde in 1600 in Japan met het schip De Liefde. Het was het enige schip dat de zoektocht van een nieuwe zeeroute naar de Indonesische archipel te vinden, overleefde. De Portugezen waren sinds 1543 in Japan en wisten aanvankelijk een succesvolle handelsrelatie op te bouwen. Tussen de jaren 1580 en 1587 viel de stad Nagasaki zelfs onder Portugees, formeel Jezuïtisch, bestuur. De Portugese missionarissen gingen voortvarend te werk en veel Japanners bekeerden over naar het christelijke geloof. Dit tot grote ergernis van enkele Japanse heersers. Uiteindelijk verboden zijn in 1614 het katholicisme en werden de Jezuïeten opgedragen het land te verlaten. Het christendom verdween echter niet uit Japan, maar ging ondergronds. De Portugese handelaren die wel mochten blijven, waren intussen verbannen naar een kunstmatige eiland in de baai van Nagasaki. Dit eiland, Dejima genaamd, was speciaal voor dit doel aangelegd.

De VOC had vanaf 1609, evenals de Engelsen, haar handelspost op het eiland Hirado. Toen de Japanners de Portugezen en hun katholieke vertoon toch al snel zat werden, hielpen de protestante Nederlanders maar al te graag om de katholieke Portugezen het land uit te jagen. De Nederlanders profileerden zich namelijk niet als christenen, maar gewoon als handelaren. Nadat de Portugezen van Dejima waren verdwenen, verhuisden de Nederlanders in 1639 van Hirado naar Dejima. Op het kleine eiland woonden ongeveer 20 Nederlanders en een aantal Japanse toezichthouders. Bijbels en wapens waren verboden en de Nederlandse schepen werden zowel bij aankomst als vertrek gecontroleerd. De Nederlanders mochten het eiland niet af en Japanners was het niet toegestaan het eiland te bezoeken, met uitzondering van vertalers, koks, timmerlui, klerken en gezelschapsdames… Jaarlijks ging het Nederlandse Opperhoofd op bezoek bij de shogun in Edo om zijn respect te tonen. Het was een tocht die enkele weken duurde. De Nederlanders leefden lang in isolement op Dejima en slechts één keer per jaar kwamen er schepen aan. Voor hun voedselvoorziening waren die paar Nederlanders dus helemaal afhankelijk van de Japanners. Overigens waren later de onderlinge relaties wat meer ontspannen. Toen in 1720 de ban op Nederlandse boeken werd opgeheven, kwamen vele Japanse geleerden naar Nagasaki om kennis te nemen van de Nederlandse en Europese wetenschappen.

Het Nederlandse monopolie op de handel met Japan duurde tot 1853, maar was toen al wel tanende. In 1853 verscheen een grote Amerikaanse vloot met oorlogsschepen voor de Japanse kust om de Japanners te dwingen de handel open te stellen voor andere westerse landen dan alleen Nederland. Niet veel later, in 1873, kwam er een einde aan de heerschappij van de shoguns en werd de keizer in ere hersteld. Gedurende de Meiji-restauratie kwamen er tal van economische en sociale hervormingen en werd de invloed van het westen groter. En met de openstelling van de grenzen maakten de Japanners ook langzaam aan kennis met de westerse keuken, met name die van de Amerikanen. Die invloed zal het grootst zijn geweest na de Tweede Wereldoorlog, toen Japan enkele jaren onder controle bleef van de Verenigde Staten. Sindsdien kent de Japanse keuken gerechten als de Hambagu en Katsudon. Omurice (Omu-raisu) is al eerder ontstaan, zo aan het begin van de twintigste eeuw in een westers georiënteerd restaurant. De kok zou zijn geïnspireerd door de sushi-variant chakin sushi waarbij rijst (eventueel met paddenstoelen of pickles) ingepakt wordt in een dunne omelet.

Lees Meer Lees Meer

Tacos de Pollo

Tacos de Pollo

En nog steeds ben ik onder Mexicaanse invloedssferen. Helemaal niet gek als je bedenkt dat veel van ons voedsel oorspronkelijk uit dat deel van de wereld afkomstig is. Met de kans om in herhaling te vallen: typische Nederlandse aardappelen komen uit het Andesgebergte in Zuid-Amerika en ook de tomaat komt uit die regio. De door velen gevreesde rode peper komt uit Midden-Amerika en mais evenzo. Met dank aan de Spanjaarden werd de Mexicaanse keuken een mengeling van stijlen, fusion om met hedendaagse termen te spreken. Eén van de zaken die door de Spanjaarden werd geïntroduceerd is kip, want die komt dan weer oorspronkelijk uit Azië, daar waar ze zo dol zijn op die pepers uit de Amerika’s. Overigens komt de kalkoen dan wel weer oorspronkelijk uit Midden-Amerika. En maakten wij kennis met deze bijzondere vogel mede door Obelix, die ze steevast ‘klokloks’ noemde (zie: De Grote Oversteek / La Grande Traversée). Maar dat ter zijde. Wellicht dat ik binnenkort een uitstapje maak naar de Spaanse keuken, om te ontdekken wat de Mexicaanse invloed daarop is geweest. Ik weet al de paprika, dus dat zal ongetwijfeld op iets uitdraaien met pimentón, gerookt paprikapoeder. Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen. Eerst Tacos de Pollo, taco’s met kip. En kaas. Op de een of andere manier was ik verrast door de combinatie. Het is niet moeilijk te maken, alleen kost de voorbereiding een uurtje tijd. Maar daar hou je dan wel een mooie bouillon aan over voor een lekker soepje.

En nog een gratis tip: stap af van die bloemtortilla’s en neem in het vervolg maistortilla’s. Ze zijn veel geuriger en smakelijker. (En kijk even op de verpakking bij de ingrediënten: menig maistortilla van de huismerken van grootgrutters bestaat voor het grootste deel uit bloem…) Maistortilla’s van het merk La Morena zijn redelijk goed verkrijgbaar en ook nog in twee varianten: blauwe en gele mais.

Lees Meer Lees Meer

Chapatis

Chapatis

‘Aanschouw de amateur’ twitterde ik trots, ‘zelluf gemaakt chapatis’. Voor het eerst. Hele volksstammen eten het dagelijks, maar ik had het nog nooit dat ongerezen Indiaas brood gemaakt. Maar voor alles een eerste keer. Het kneden is even een vervelend klusje misschien, maar eigenlijk is het verrassend simpel om te maken. Je moet alleen niet te ongeduldig zijn. Rustig even wachten als het deeg moet rusten.

Traditioneel maak je het met atta, een volkoren tarwemeel uit India. Maar die kon ik natuurlijk weer niet vinden, dus ik gebruikte gewone volkorenmeel als alternatief. De eerste keer tenminste, de tweede keer gebruikte ik een combi van volkorenmeel en bloem (2:1). De tweede keer vond ik de chapatis mooier en ze werden ook beter gaar. Voor de volgende keer hou ik de combi volkorenmeel/bloem aan. Tot ik natuurlijk atta heb gekocht, het ‘echte spul’ 🙂

En aangezien er kip in de koelkast lag, een knoflook-peperkip recept. En het restje po choy moest er ook aan geloven.

Met onderstaande hoeveelheden maak je 4 chapatis. De tweede keer maakte ik de deegballetjes iets kleiner en had ik er 6.

Lees Meer Lees Meer

Liuyang kip met zwarte boontjes

Liuyang kip met zwarte boontjes

Recept uit het leuke Revolutionary Chinese Cookbook van Fuchsia Dunlop, waarbij ik geen plaatjes nodig heb om honger te krijgen. Hetzelfde geldt trouwens voor Sichuan Cookery, maar dat moge duidelijk zijn.
Ik heb dit recept wat aangepast voor eigen gebruik. Geen kippendijen, maar kipfilet. Door de wijze van bereiden toch heel mals. Niet dat ik geen kippendijen eet, want de Rode Kip kan natuurlijk niet zonder! Ik heb nu eenmaal vaker kipfilet paraat dan kippendijen, dus zo is het ontstaan. En ik bereid de kip niet in de olie, maar in water. Tic die ik heb overgehouden aan het afvallen (en heb opgepikt van Ken Hom). Malser krijg je de kip eigenlijk niet, tenminste ik niet. Het belangrijkste is dat je de kip in hapklare en niet te grote stukken snijdt. Iets van 1,5 bij 1,5 cm. Anders gaart de kip niet goed. Liever wat langer en dunner, dan dikke stukken. Eigenlijk frituur ik vlees nooit. Niet eens om het vet, want dat valt reuze mee, maar ik vind het altijd zo’n gedoe. Niet meer dan met water garen, maar dat zit blijkbaar tussen mijn oren 😉

Het is wellicht op deze manier geen originele Liuyang black bean chicken meer, maar het smaakt mij er niet minder om. De kip is niet goudbruin en knapperig, maar velvety zoals dat in het Engels zo mooi heet.

Lees Meer Lees Meer

Broodje warme spicy kip

Broodje warme spicy kip

Broodjesdag. Voor als je toevallig kipfilet hebt liggen. Even bakken, aan stukken scheuren en een sausje maken. Klaarrrrrr.

Uiteraard kun je kip ook in kleine stukjes snijden en even marineren in een lepeltje shaoxing met een lepeltje (donkere) sojasaus. Maar op broodjesdagen is mijn trek groter dan mijn geduld. Dus de kip haalt de marinade zelden.

Koud is het ook vast lekker, maar dat zou ik niet weten. Op broodjesdagen blijft er nooit iets over 🙂

Lees Meer Lees Meer

Kerriekip met paprika

Kerriekip met paprika

Soms, maar dan ook heeeeel soms,  heb ik weinig zin om te koken. Meestal is dat als ik laat thuis ben van werk. Traditie is intussen om dan ergens verse broodjes te scoren en die goed te beleggen. En soms ga ik dan toch nog rommelen in de keuken. Gewoon omdat ik zin heb in wat lekkers. En vaak ook omdat ik dan van mezelf nog ergens wat fatsoenlijk groente naar binnen moet zien te krijgen. Maar dan wel op een broodje dus. Het is een straf. Echt.

Warme kip in verschillende combinaties doet het bij mij altijd goed op verse broodjes. En uiteraard geen waterkip of plofkip.
Dit recept is oorspronkelijk van Ken Hom, de verhoudingen zijn wellicht wat anders geworden. Beter goed gejat, dan slecht bedacht. Normaal zou je de kip in olie bakken, maar in dit geval gaar ik het in heet water. Het is hierdoor minder vet en de kip blijft supermals. De techniek heeft vast een naam, maar daar kom ik nog wel eens achter. (Het zou natuurlijk pocheren kunnen zijn, maar is dat niet met water op het vuur?)

Lees Meer Lees Meer

Ayam Merah – Rode kip

Ayam Merah – Rode kip

De neefjes eten morgen mee. Eigenlijk kan ik niet meer van neefjes spreken, aangezien ze in lengte mij al bijna evenaren. Maar voorlopig hou ik nog even vol. Vinden ze ook leuk, mijn neefjes.

Maar wat eten de neefjes? Gelukkig weet ik dat ze graag rode kip eten. De afgelopen twee jaar heb ik nl. bij verschillende familiegelegenheden rode kip klaargemaakt en het viel op dat in welke hoeveelheid ik het ook had gemaakt, er geen restjes overbleven.

Het recept heb ik gepikt van het onovertroffen Kokkie Blanda waar een keur aan Indische recepten te vinden is. Het belangrijkste verschil met het oorspronkelijke recept is dat ik geen hele kip gebruik, maar kippendijen. Geen gepluk met botjes.

Standaard maak ik het een dag van te voren, zodat het vlees nog lekker een dagje kan dobberen in de saus. En ook standaard is dat ik het per kilo maak, aangezien het goed in te vriezen is.

Lees Meer Lees Meer