Shoarma van kip
Het was een ongeïnspireerde week van rauwkost, broodjes kaas en soepjes. Druk in het hoofd en wat betreft het eten vallen we dan terug op routines. Ik schreef al eens over het ontstaan van de taco al pastor, de Mexicaanse variant van een Libanese versie van de Turkse döner. En hoe de teleurstelling van een broodje shoarma mij bij de Griekse variant bracht: de gyros. Allemaal ‘valse’ versies, want ik heb natuurlijk geen staand spit. Afgelopen week moest ik toch weer aan de shoarma denken, ook een variant van de döner. Waarschijnlijk omdat ik een foto van mijn teamgenoten voorbij zag komen die zich na een competitieavond ontfermden over een broodje shoarma. Ik stelde mij het al voor: een broodje dat het alleen maar redt dankzij de knoflooksaus. Ik was dan ook niet jaloers, maar toen ik mij gisteren aan een recept wilde wijden, bedacht ik dat ik gewoon shoarma ging maken. Geen kant-en-klare shoarma van de supermarkt (te zout) of van de slager (niets op aan te merken, want niet zout en goed mager vlees), maar zelluf gemaakt. Het is dan ook niet moeilijk. (Een goede foto maken van een broodje shoarma daarentegen wel blijkt of wellicht was mijn trek groter dan mijn geduld, dat is ook niet onwaarschijnlijk. Maar zij die zonder slechte foto’s zijn, werpe de eerste steen.)
De broodjes zijn er in verschillende varianten. De pitabroodjes van de super scheuren nogal makkelijk is mijn ervaring (ondanks het besprenkelen van de gortdroge broodjes), meestal neem ik ze van de groothandel of van de bakker. BroeR zou ze uiteraard zelf maken, maar ik ben nog steeds niet zo van het kneden. Gemak dient de mens bovendien. Een pitabroodje valt ook weinig eer aan te behalen voor mijn gevoel. Ik maakte al eens broodjes voor de gyros (zie aldaar). Maar die snij je niet open, die beleg je feitelijk. …
