Archief van
Tag: spinazie

Spinazie met ei
Spinazie met ei, maar dan anders.

Spinazie met ei, maar dan anders.

Reacties 2 reacties

Spinazie met ei, ik at het als kind al graag. Al gebruikte onze moeder beschuit om het vocht wat te binden. Spinazie a la crème aten we gelukkig niet. Vaak kwam de spinazie rechtstreeks van het land, van familie.

Spinazie en kaas is ook een gouden combinatie. De ultieme combinatie moet dan wel spinazie met ei én kaas zijn. Die ontdekte ik overigens pas later, in mijn studententijd. Feta doe het goed, maar ook een sterke blauwschimmelkaas als Roquefort of Gorgonzola. Maar ook, gefermenteerde tofu, een Chinese versie als het ware. Eén of twee fijngeprakte blokjes door de spinazie hebben een vergelijkbare smaaksensatie als een scherpe blauwschimmelkaas.

Spinazie wordt gegeten in verschillende varianten in tal van culturen. In China eten ze Poi Choi, Kangkung (waterspinazie) of Hin Choy (klaroen). Poi Choi en waterspinazie staan hier regelmatig op tafel. Snel te bereiden en bovenal lekker. Klaroen heb ik bij mijn weten nog niet gegeten, maar ik kan mij vergissen. Turkse spinazie komt oorspronkelijk uit Perzië en lijkt verdacht veel op Poi Choi. Eventuele verschillen proef ik ook niet. Daarnaast heb je nog Wilde spinazie, met grovere bladen die minder slinken. Meer afkomstig uit de Zuid-Europese landen. Hoe dan ook, om spinazie kan je niet heen. Zou ik ook niet doen, want het is een hartstikke lekkere groente.

Onderstaand recept is met feta, maar je kunt deze dus gerust vervangen door blauwschimmelkaas of gefermenteerde tofu. Je zult niet teleurgesteld zijn!

…

Lees Meer Lees Meer

Geplette aardappels met frittata
Geplette krieltjes uit de oven met een spinazie-geitenkaas-frittata

Geplette krieltjes uit de oven met een spinazie-geitenkaas-frittata

Reacties 0 reacties

Op dezelfde dag, onafhankelijk van elkaar, bedachten de beide bloggers dat ze smashed potatoes gingen maken. Wij houden namelijk wel van een beetje geweld in de keuken. Getuige ook mijn voorliefde voor smacked cucumbers. Volgens goed gebruik hebben we overlegd wie er een blog over gaat schrijven. Ik ‘won’ dit keer, niet in de laatste plaats omdat ik mijn conceptversie net een paar uur eerder had aangemaakt onder een enigszins misleidende titel. En daarnaast omdat ik het diezelfde dag nog ging maken, want ik had een restje krieltjes liggen. Zo werkt dat vaak bij mij. Bedenken en gelijk maken. Iets met ongeduld en zo.

Neem bij voorkeur kleine aardappelen, bijvoorbeeld krieltjes, echte dus, met schil. De andere blogger heeft er eens een vlammend betoog over geschreven. Hoe groter de verhouding schil:aardappel, hoe smakelijker de aardappels worden. Dat werkt uiteraard het beste als de schil van de aardappelen heel dun is, bijvoorbeeld bij krieltjes of roseval.

Een normaal mens zou zeggen, maar op aardappels alleen kun je niet leven. Klopt, tenzij… die aardappels krieltjes zijn. Desalniettemin koos ik voor een iets uitgebreider diner en serveerde er een frittata bij.

Voor de smashed potatoes koos ik een eenvoudige versie, zonder mij ook te verdiepen in dit gerechtje: aardappeltjes koken, mengen met arachideolie en geperste knoflook, pletten en hup de oven in. Bij serveren nog een snufje zout over de aardappelen en klaar. Voor meer diepgang verwijs ik graag alvast naar het toekomstige recept van BroeR.

De frittata was wat spannender, want die maak ik niet vaak. Heus. Wel deed ik al iets eerder, namelijk de rafanata, een frittata met mierikswortel. Traditioneel wordt een frittata deels in de oven bereid, maar die was vandaag al bezet, dus gewoon in de koekenpan, met een deksel.

Volgens de Italiaanse kookbijbel, De Zilveren Lepel, is de frittata-familie heel groot en bevat zelfs flensjes en omeletten. Terwijl ik frittata vooral zie als het Italiaanse broertje van de Spaanse tortilla. Maar dan zonder aardappel. Alhoewel, je kunt frittata ook maken met aardappel, zoals bijvoorbeeld de raffanata. Eigenlijk kun je van alles toevoegen, maar een klassieke frittata bevat niets meer dan eieren, zout en misschien wat peper. En je bakt de eieren dan uiteraard in olijfolie. Meestal bak je de frittata aan beide zijden goudbruin. Kenmerk van een frittata is ook dat deze heel luchtig is, dus dat betekent flink kloppen! De kunst is ook dat de binnenkant van de frittata na het bakken zacht blijft. Een frittata moet dus niet te lang bakken, maar ook zeker niet te kort. Je wilt tenslotte wel het ei garen. …

Lees Meer Lees Meer

Spinazie tortilla taart
Spinazie-tortilla taart

Spinazie-tortilla taart

Reacties 0 reacties

Lang geleden, op de zolderkamer die mijn studentenkamer was, at ik de machtigste taart der taarten: de spinazie-pannenkoekentaart met feta en cashewnoten. Afwisselende lagen pannenkoeken en spinazie met kaas en noten. De taart was een centimeter of 7 hoog en paste net in het typische studentenkeuken oventje. Zo eentje die te weinig schoongemaakt wordt na gebruik. Die oven. Die keuken trouwens ook.

Ik heb die taart één keer gemaakt. Hartstikke lekker, maar veel te machtig. We aten er met z’n tweeën of drieën van, dat weet ik niet meer precies. Maar na afloop rolde iedereen terug naar zijn kamer. Het was verdacht rustig die avond verder in het doorgaans rumoerige huis.

Nu, jaren later, schoot die taart door mijn hoofd toen ik zat te bedenken wat ik ging doen met al die spinazie in mijn vriezer. Pannenkoeken bak ik al jaren niet meer. Maar Mexicaanse tortilla’s eet ik wel met enige onregelmaat, bijvoorbeeld als winterse maaltijd in de vorm van taart. Die maakte ik destijds voor het eerst als remake van een versie in een Limburgs Mexicaans restaurant. Doet qua machtigheid overigens niet heel veel onder voor de pannenkoekentaart. Maar dat kan dus minder machtig, zonder bonen bijvoorbeeld. En met spinazie! Is die gestapelde tortillataart met bonen nog Mexicaans of in ieder geval Tex-Mex, een versie met spinazie is dat zeker niet. In een hip restaurant zou het dan fusion heten.

…

Lees Meer Lees Meer

Spinazie-gehaktballetjes met tricolore fusilli

Spinazie-gehaktballetjes met tricolore fusilli

Reacties 1 reactie

Afgelopen week hadden de medeblogger en ik het over gehaktballen. En dan vooral over de verschillen in smaak van vegetarische ballen en gehaktballen van vlees. En ook over de diverse vegetarische ballen in de supers, over wel lekker / niet lekker. Toen ik meldde dat wij al jarenlang spinazie-gehaktballen eten – dat was blijkbaar nooit eerder gedeelde eetinformatie – kreeg ik terug waarom dat recept nog niet op Reutel was verschenen. Bij deze.

Spinazie werd bij ons vroeger veel gegeten. Zowel vers van het land als gekocht in een winkel. Gewoon spinazie, altijd puur de groente. Dus toen ons moeder ons een keer wilde verrassen, werd spinazie à la crème gekocht. Nu mochten wij vroeger niet zeggen dat eten vies was, maar we vonden collectief dat spinazie à la crème ‘niet lekker’ was. Het is daarna nooit meer in ons ouderlijk huis beland en ook niet in ons huishouden.

Dat geen spinazie meer in huis halen, dat zeiden de kinderen in ons huishouden ook. Al tijdens het eten van hun eerste spinaziemaaltijd waar de spinazie nog goed herkenbaar was gebleven. De smaak ging nog wel, ondanks de groene kleur. Maar het ruwe mondgevoel vonden ze niet fijn.

Ze gingen pas weer met plezier spinazie eten toen mijn wederhelft het in kleine gehaktballen verwerkte. Niet verborgen, want je zag de groente gewoon. Maar ze klaagden ineens niet meer. De ruwheid was verdwenen.

En zo eten we al heel veel jaren spinazie-gehaktballetjes. Eerst met eierspaghetti. Later met fusilli pasta, voor een betere textuur. En nog weer later met tricolore fusilli, voor meer en andere smaken. Het recept is nu wel zo’n beetje uitgeëvolueerd.

Zelfs de tomatensaus is na de introductie van tricolore pasta niet meer veranderd, wat bij onze andere pastarecepten nog wel met enige regelmaat gebeurd.

De spinazie moet je wel enigszins zorgvuldig kiezen. Hele bladspinazie, vers of in blokjesvorm uit de diepvries, dat werkt. Al in kleine stukjes gesneden spinazie, dat werkt niet. Dan vallen de gehaktballen tijdens het bakken uit elkaar. Dat gebeurde uiteraard toen ik ze een keer maakte in plaats van mijn wederhelft. Dat werd toen tomatensaus met stukjes gehakt en losse spinazie, in plaats van spinazie-gehaktballetjes. Ook lekker, maar dat was niet het doel.

…

Lees Meer Lees Meer

Bucatini met spinaziesaus
15 minuten maaltijd: bucatini met spinaziesaus

15 minuten maaltijd: bucatini met spinaziesaus

Reacties 3 reacties

Er zijn van die dagen dat ik geen zin of tijd heb om lang in de keuken te staan. Laat staan boodschappen te doen. Vaak eindigt dat in broodjes of een uitsmijter. Vandaag met een zoektocht in de voorraad- en koelkast.

Bucatini, ook wel perciatelli, is een holle pasta die op spaghetti lijkt. Het wordt met name gegeten in de regio Lazio, in het bijzonder Rome.

Ik kwam het tegen in de kast. Een half pakje, jaren over de datum. Dat is met gedroogde pasta natuurlijk geen punt. Bucatini is goed geschikt voor meer vloeibare en ‘natte’ sauzen. Laat ik dat nu net niet gaan maken.

Geen tomatensaus, zoals je vaak bij pasta eet, maar een eenvoudige, maar smaakvolle spinaziesaus. Spinazie is echt een van mijn favoriete groenten, het heeft een mooi volle smaak en een prettig mondgevoel. Heel geschikt dus voor een pastasaus. Bucatini met spinaziesaus is snel en makkelijk te maken en bovendien heel geschikt als kindermaaltijd! …

Lees Meer Lees Meer

Spanakopita met tzatziki
Spanakopita of hoe je spinazie nog lekkerder maakt

Spanakopita of hoe je spinazie nog lekkerder maakt

Reacties 0 reacties

Zo simpel dat het bijna niet meer leuk is. Maar wel heel erg lekker. Ken je dat? Spanakopita is zo’n gerecht. De naam is moeilijker dan de bereiding. Eerlijk is eerlijk, het is wel even een werkje. Maar niet moeilijk! Kleine kinderen in huis? Laat ze het filodeeg bekwasten, ze zullen het geweldig vinden.

Spanakopita is een Griekse variant van börek (boureki), een gerecht uit de keuken van onder meer Turkije en de Balkan, waarbij filodeeg wordt gevuld met vlees, kaas en/of groente. Börek kan worden gezien als verre nazaat van het oud-Romeinse Placenta en kent vele varianten, waar ik binnenkort nog op terug zal komen, want met filodeeg zijn heel lekkere dingen te maken…

Zoals veel hartige taarten is ook deze Griekse spinazietaart relatief eenvoudig. Met een paar ingrediënten heb je een heel smakelijk resultaat. Ik haal filodeeg uit de koeling bij de Marokkaanse supermarkt, dus geen gedoe met ontdooien. …

Lees Meer Lees Meer

Keema Matar met Palak
Keema Matar met Palak (gehakt met doperwten en spinazie)

Keema Matar met Palak (gehakt met doperwten en spinazie)

Reacties 0 reacties

Tegenwoordig associëren we India vooral met vleesloos eten. En de langdurige Britse overheersing van het land. Beiden geven een vertekend beeld. De zogeheten British Raj duurde slechts van 1858 tot 1947. Daarvoor had de Britse East India Company weliswaar al grote delen van het subcontinent in haar macht, onder andere doordat ze in 1764 het leger van de toenmalige heerser over het Mogolrijk versloeg. Maar op dat moment zaten de Nederlanders en andere handeldrijvende naties ook nog in India, al was de macht van de VOC tanende. In 1795, toen Nederland onder invloed kwam van Frankrijk, werden de laatste posten overgenomen door de Britten. De Fransen zouden overigens in India blijven, tot 1954. De invloed van de Europese landen op de Indiase keuken is heel verschillend. Zo vindt de beroemde of beruchte vindaloo haar oorsprong in de Portugese keuken en is het in voormalige Franse gebieden zoals Pondicherry heel normaal om met brood te ontbijten, terwijl dat elders in het land, buiten de continentale hotels, niet gewoon is. De invloed van de Britse en Nederlandse keuken, voor zover er in vroege tijden sprake was van een eigen keuken, is beduidend minder. De Indiase keuken is echter veel meer beïnvloed door de keuken van de Mogols, die twee eeuwen lang de belangrijkste heersers waren geweest in India.

Het Mogolrijk werd in de zestiende eeuw gesticht door islamitische krijgsheren en had een keizerlijke structuur die duurde tot 1720. Het Perzisch was de taal van de cultuur en dus ook van de keuken. Het rijk werd in de achttiende eeuw kleiner door de opkomst van de Britse East India Company en formeel ontbonden door de Britse Raj na de Indiase opstand van 1857. In die opstand verzette het Indiase volk zich tegen de Britse overheersing, maar zonder succes. De invloed van de Britse keuken is dus beperkt, maar die invloed van de Mogols laat zich vandaag de dag nog gelden in de Indiase keuken. De Mogolkeuken is feitelijk een mengeling van de Perzische en Centraal Aziatische keuken en kenmerkt zich door het gebruik van veel kruiden en specerijen.

Een typisch gerecht uit de Mogolkeuken is Keema Matar (gehakt met doperwten). Het gehakt zal oorspronkelijk geit of lam zijn geweest, maar het wordt ook gegeten met rund. Geitenvlees is wat lastiger te verkrijgen en lamsvlees is doorgaans vrij vet. Ik kies dus voor rundergehakt. Varkensgehakt zou natuurlijk ook kunnen, maar is geen logische keuze voor een van oorsprong islamitisch gerecht. Bij het vleesgerecht is het lekker om palak te eten. Ik maakte al eens eerder palak, maar noemde die saag. Intussen weet ik dat saag de algemene naam is voor een groentepuree op basis van een groene bladgroente zoals mosterdblad of spinazie, maar dat palak de specifieke benaming is voor de variant met gepureerde spinazie. Doorgaans gegeten met paneer, dus palak paneer, een Indiase kaas. Omdat ik het eet naast een vleesgerecht, laat ik de paneer in dit geval achterwege. Hoewel de eerdere versie ook lekker is, maak ik de laatste tijd vooral onderstaande versie.

Je eet de keema matar en palak met chapatis of naan, maar met rijst kan natuurlijk ook. …

Lees Meer Lees Meer

Gebakken rijst
Phodnicha bhaat (gebakken gekruide rijst)

Phodnicha bhaat (gebakken gekruide rijst)

Reacties 2 reacties

Vanaf kinds af aan ben ik dol op rijst. De nasi die we vroeger af en toe op zondag aten, was een ware traktatie. Ook de herinnering aan de zelfgemaakte kipkerrieragout met rijst doet mij nog steeds watertanden. Ik eet tegenwoordig dan ook vooral rijst. Af en toe noedels (in verschillende varianten) en heel af en toe aardappels (met spruitjes of als stamppot). Doorgaans eet ik jasmijnrijst, een beetje kleverig doordat het wat meer zetmeel bevat en daardoor ook makkelijk met stokjes te eten is. Niet dat ik dat elke dag doe, maar soms is het eten met stokjes uit een kom gewoon lekker. Eet ik Indiaas, dan eet ik doorgaans basmatirijst. Rijst met een lange korrel en ook droger. Te eten met een lepel of gewoon met je vingers. Zowel basmati- als jasmijnrijst zijn geurige en smaakvolle rijstsoorten. Diegenen die zeggen dat witte rijst allemaal hetzelfde smaakt, hebben duidelijk geen verstand van zaken. Er zijn duizenden rijstsoorten, sowieso onwaarschijnlijk dat deze allemaal hetzelfde smaken. Zilvervliesrijst (witte rijst met het vezelrijke vliesje er nog omheen) mag overigens dan iets meer voedingsstoffen bevatten, persoonlijk vind ik witte rijst lekkerder. Die voedingsstoffen haal ik wel ergens anders vandaan denk ik dan. Jasmijnrijst wordt in Zuidoost-Azië (met name Thailand) geproduceerd en basmatirijst vooral in India (90%). Maar van beiden zijn er varianten, een curieuze variatie op de basmati vindt je in Texas: de texmati.

Voor zowel basmati- als jasmijnrijst loont het de moeite een goed merk uit te zoeken, aangezien bekend is dat er met beide rijstsoorten veel gerommeld wordt. Dat je dure rijst koopt en dan blijkt het gewoon nergens naar te smaken omdat het een mengsel is of gewoon een inferieure rijstsoort. Jasmijnrijst wordt soms bereid met pandanblad (dat dezelfde werkzame stof heeft met de typische geur van jasmijnrijst) om de smaak van de rijst te versterken. Echter soms wordt gewone rijst gearomatiseerd met pandanblad en verkocht als jasmijnrijst. Niet hetzelfde dus. Je zou kunnen zeggen: jasmijnrijst is pandanrijst, maar pandanrijst is niet altijd jasmijnrijst. Het probleem met basmatirijst is dat het verbouwen vaak gepaard gaat met bijzonder slechte arbeidsomstandigheden en grote impact op het milieu. Zelf gebruik ik het merk Tilda, niet het goedkoopste merk, maar een bedrijf dat zich, voor zover ik kan nagaan, inzet voor boer en milieu. Ik eet tenslotte graag smakelijk met een gesust geweten. Tilda is verkrijgbaar bij zowel groothandel als supermarkt.

…

Lees Meer Lees Meer

Chilibonenbouillon
Chilibonenbouillon met kip, kool en shii-takes

Chilibonenbouillon met kip, kool en shii-takes

Reacties 0 reacties

Hoe moet ik het noemen? De basis is een eenvoudige bouillon van chilibonensaus (toban jiang) met gember en kip. Geïnspireerd op de bouillon die ik altijd zelf maak voor de hotpot. Hotpotten is vooral leuk en gezellig, zeg maar het Chinese equivalent van gourmetten, maar dan anders. Maar het lekkerste van de hotpot vind ik eigenlijk de bouillon aan het eind van de maaltijd. Zelf heb ik een stoomboot met twee vakken, eentje die wordt gebruikt voor vis en eentje voor vlees. Daar ben ik vrij strikt in. Ik vind het prima als iemand vlees in de visbouillon wil gooien, maar andersom is uit den boze. Die visbouillon kan mij dus niet bekoren, maar de andere bouillon, die waar gedurende de maaltijd allerlei groenten en vlees in hebben lopen garen… Die bouillon met een dieprode kleur, warm, pittig en vol van smaak. Die bouillon! Ik besloot een uitgeklede versie (dus zonder sichuanpepertjes en zwarte boontjes) van die bouillon te maken voor een eenvoudig soepje. En tegelijk wilde ik mijn kip pocheren. Dat gaat prima samen. En met de bouillon kun je alle kanten op. Hieronder twee soepjes die warm en pittig zijn, lekker op een stralende dag, maar ook in de winter het waarschijnlijk goed zullen doen.

…

Lees Meer Lees Meer

Spinazietaartje
Spinazietaart

Spinazietaart

Reacties 1 reactie

Ik speel graag met eten, maar na al die jaren kan één ding mij nog steeds niet bekoren, nl. deeg maken. BroeR daarentegen doet volgens mij niets liever. Dus voor wie graag een eigen deeg maakt voor deze spinazietaart, verwijs ik met alle plezier door naar bijvoorbeeld één van zijn quiches. Qua deeg kies ik vaak de makkelijkste weg, nl. diepvriesplakjes of eventueel een (semi-)verse rol deeg. ‘Een recept voor spinazietaart?’, hoor ik je zeggen. Inderdaad. Het internet met z’n ontelbare foodblogs is er al van vergeven, waarom dan nog eentje. Eerlijk gezegd was ik op zoek naar een makkelijk recept. Ik had van alles in huis, maar bijvoorbeeld slechts één ei en geen melk, room of crème fraîche. En aangezien ik net boodschappen had gedaan, peinsde ik er niet over om de zaterdagsupermarkt nog eens binnen te gaan. Bovendien wil ik helemaal geen room of crème fraîche in mijn taart. En zeker geen drie of vier eieren. Uit mijn studententijd weet ik nog wel dat de meeste hartige taarten eigenlijk verkapte omeletten waren met een deegkorst. Dus, nee, dank je. Ik besloot mijn spinaziehapje als basis te nemen voor de taart. Al enige tijd eet ik twee keer per week dit snelle, lekkere en semi-gezonde groentehapje vooraf aan de maaltijd. Vind je de taart niks, stop dan na stap 4 en geniet van de spinazie en de rest van je maaltijd. Wil je een makkelijke maaltijd, haal dan de plakken deeg maar vast uit de vriezer.

…

Lees Meer Lees Meer