Een broodje valse gyros
Menigeen zal in zijn studententijd ’s nachts na een concert of een avond stappen een shoarmazaak zijn binnengestapt om de nachtelijke honger te stillen. De kwaliteit van de shoarma wilde nog wel eens verschillen, maar met een paar biertjes op was je minder kieskeurig. Bovendien was het toen vooral de knoflooksaus die belangrijk was. Mijn studententijd ligt ver achter mij, maar oude gewoontes zijn hardnekkig bleek onlangs. Verschil was wel dat ik bij een concert in Arnhem de BOB was en dat heb ik geweten ook. Het broodje was keihard, net zoals het karige portie shoarma en zelfs de slappe knoflooksaus kon het gebrek aan smaak niet verhullen. Toen de anderen voorstelden nog een broodje te eten, heb ik hard gelachen. Ik was zo onder de indruk van het slechte broodje dat ik een maand later bij mijn lokale (Griekse) snackbar nog eens in geuren en kleuren vertelde hoe slecht dat broodje shoarma wel niet was. Dat terwijl ik te wachten stond op mijn pita met zelfgemaakte gyros en eigen saus. De altijd vriendelijke eigenaar hoorde mij aan en vertelde dat hij trots was op zijn eigengemaakte gyros en saus en zich niet voor kon stellen dat mensen eten ver onder de maat serveerden. En eerlijk is eerlijk, de kwaliteit van zijn gyros proef je ook. Vroeger had ik wel eens een broodje gyros gehad, maar snapte eigenlijk nooit wat er zo bijzonder aan was. Waarschijnlijk ging het al mis bij de saus, dat weet ik niet meer. En het broodje was destijds zeker geen zacht Grieks pitabroodje dat je om het vlees heen vouwt. En het vlees heeft ook geen indruk gemaakt en zal waarschijnlijk vergelijkbaar zijn geweest met het shoarmavlees van die nacht in Arnhem. De details ben ik vergeten, maar gyros stond nooit hoog op mijn lijstje. Waarom ik dan toch weer voor een broodje gyros koos? Simpel. Zien eten, doet eten.